Het is níet mijn schuld!

Ik heb een plekje aan het raam naast twee zeer aardige mooie Californische jongens, stellen zich meteen voor, we maken een kort praatje en dan gaan we weer ons weegs. Prima. Ik ben niet toe aan urenlang gebabbel met mijn hoofd een kwart slag gedraaid. Films, yess. Ik kan dat goed! ….ff rekenen… NLtijd 12.30 uur gaan zitten tot 3.30PM (UStijd), er is een tijdsverschil van 9 uur, dus 12 uur stilgezeten. En echt stil! Ik heb maar één keer hoeven plassen ook. Nee, die jongens zul je niet hebben horen klagen.

6 films heb ik gezien:

-“Wild”, maar na 20 min kon ik het niet meer aanzien, dit gehannes met die veel te grote rugzak, de eerste keer was ie geweldig…

-Joy (vrouw die na tig tegenslagen met de zelfuitgevonden mop uiteindelijk zeer succesvolle zakenvrouw wordt, leuk en boeiend)

-Hidden Genius (3 zeer slimme zwarte vrouwen krijgen langzaam erkenning in ’61/’62 bij de NASA, geweldig!)

-Manchester by the sea (man die 3 kinderen verliest bij brand en broer die sterft aan hartziekte, wiens zoon hij probeert te voogden, goed, erg triest, zwaarmoedig)

-Broers…vage rotfilm, typisch NLs

Ik bemerkte tijdens het kijken van die films bij mezelf een onwezelijk gevoel, totaal geen blijheid over het vooruitzicht van het reisdoel, het riep geen enkel gevoel op. Ik zat daar maar en als het  vliegtuig was teruggevlogen naar NL was dat niet veranderd. Wat is er toch met mij gebeurd het afgelopen schooljaar? Alsof elke zin in iets is verdwenen, elk enthousiasme  is opgelost. Tijdens de laatste film begon het drama zich al af te tekenen. We waren al geland, maar LAX (airport van Los Angeles) had een overflow bij customs, er waren nog 3 wachtende vliegtuigen voor ons. Tijdens dat wachtuur in het vliegtuig gewoon de laatste film afgekeken en nog niet aan mogelijke consequenties gedacht. Ik had een ruime overstaptijd voor mijn tweede vlucht naar Mammoth Lakes, waar mijn avontuur start, met twee nachten acclimatiseren op 10.000 feet. En die tijd vervloog, eerste uur al zittende in het vliegtuig en tweede uur al doorschuivende in een rij voor alle ESTA-mensen.
Het derde uur is bagage ophalen, KLM proberen te laten helpen en 3 km rennen (of 5?) met een in bubbelplastic ingepakte rugzak van 18kilo in je armen naar Alaska Airlines.

Toen ik met die homp liep te sjouwen buiten in de klamme hitte voltrok zich het dramagevoel. Het niet kunnen geloven dat ik écht die vlucht zou missen, het idee dat je als het zo zou zijn je geholpen zou worden…beide vervlogen als  Californische zon voor de ogen. En dan is alleen reizen NIET FIJN! En daar kwamen de tranen. Aan de incheckbalie van mijn vlucht: het vliegtuig was écht nét gesloten, nog niet van de grond begreep ik… Maar geen filmscenario voor mij met een rennende steward die het vliegtuig tegenhoudt en zo’n trap die weer wordt uitgerold.

Moed die sowieso al in mijn schoenen zat zonk nu de bodem in. Tranen helpen overigens wel een beetje. Mensen worden toch iets aardiger lijkt. Ik werd teruggestuurd naar waar ik vandaan kwam, die 3 km terug, ondertussen wel een verdwaalde bagagecar gescoord en mijn spectrum4 (beschermend tegen sneeuwweerkaatsend zonnelicht) zonnebril hielp ook tegen de jankogen en koppijn. Het was een extreme drukte en echt geen hond die zich om jou bekommert. KLM was um al gevlogen (haha) en ik ben op het vliegveld weer een uur van hot naar her gestuurd. Uiteindelijk heeft een soort Delta supervisor voor mij mijn nieuwe vlucht geboekt voor een dag later (gelukkig vliegt deze nog elke dag). Na veel tranen weer en niet weg willen gaan kreeg ik een soort voucher van een hotel. Een briefje met $129 aanbieding voor gestrande reizigers. Het was nl niet de schuld van KLM maar van de airport. Dus ik moest het verder zelf oplossen, ga maar een hotel zoeken. En daar was ik dus zelf níet toe in staat. Dat briefje was mijn redding. Na weer een uur zat ik in de shuttlebus naar het hotel. Wat een dejavu, niet te geloven! Opluchting ook! Ze pakken meteen je bagage over, buigen en knikken, zijn vriendelijk, zo heerlijk. Bij de incheckbalie geef ik vol vertrouwen het briefje af… en… huh…wacht even.. “Ze hebben niet gebeld mevrouw, we zijn vol.”

Ik ben daar niet meer weggegaan. Ik kon alleen maar huilen. Twee man sterk hebben staan bellen naar allerlei hotels, alles vol…ze konden niks voor mij doen, teruggaan naar de airport was het advies, naar mijn KLM misschien. Bellen naar mijn boekingsmaatschappij.

Ik ben afgedropen naar de dichtsbijzijnde stoel, heerlijke grote zachte fautuille, en gaan zitten. Gebeld naar Expedia.com, wachttijd 52 minuten…ze vroegen om codes, verstond ook de helft niet…maar weer opgehangen. En toen heb ik Paul gebeld. Ik kon het ff niet meer alleen. Tranen liepen er sowieso al, nu kwam er ook snikken en snotteren bij: IK WIL NAAR HUIS!!! De dramaqueen in volle glorie!

“Ga slapen ergens”  zij Paul na al zijn troostpogingen, “zoek een bank ofzo” “je kunt niet meer denken, je bent te moe”….Het belletje gaf me toch weer wat moed.

Ik ben als eerste vanachter mijn grote pilaar verplaatst naar een andere zachte stoel, in het zicht van de incheckbalie…want die dachten anders misschien dat ik al weg was…

Toen ben ik bij hen om de wificode gaan vragen om toch zelf maar es op booking.com te gaan zoeken en weer terug in zicht gaan zitten. De zoektocht naar een slaapplaats ingezet. Paul appte ondertussen dat ie ook voor mij een hotel aan het zoeken was ….. En ineens tikte de incheckman op mijn schouder (háhá…goede zet gebleken dat verzitten). Hij had met de manager gebeld en ze hadden een kamer voor mij vrij gemaakt en ik kreeg die zélfs voor de voucherprijs. Krijg nou tieten dacht ik even maar bleef in mijn rol. Zeer dankbaar knikkend en buigend en vooral accepterend. Ik kreeg er gratis ontbijt bij en late uitcheck en ze brachten me met homp en al naar mijn kamer.

En daar lig ik nog steeds in het kingsize bed. In plaats van in het hostel op een dormetrie in een stapelbed. Na 10 uur slaap voel ik me natuurlijk beter. Het drama is gereduceerd tot een kutsituatie.

Ik ga zo maar es uitgebreid ontbijten…hier in LA…pffffffffff….wat een start weer.