Ik sla even een paar dagen over want moet eerst het verhaal van vandaag kwijt. De foto’s geven maar een fractie weer van wat mijn ogen gezien en mijn geest te verwerken heeft gekregen, terwijl mijn lichaam een behoorlijke inspanning moest leveren ondertussen,. Sodeju, dit wandelingetje gaat je niet in je koude kleren zitten. Maar koud was het trouwens niet vandaag, eerder héét.

Gisterenavond per bus aangekomen in Gjendesheim, wat bestaat uit een hut en een aanlegsteiger voor zover ik kan zien. Vanwege de kans op regen en onweer besloot ik me trakteren op een kamer in de hut. Grote gok in het hoogseizoen las ik op internet, maar ze hadden plaats en meteen 2 nachten gereserveerd. Dit met het ook op de trail die ik meteen de volgende ochtend zou gaan lopen, dan was er tenminste nog half zon/half wolkje voorspeld. Meteen het bootje gereserveerd die om 07.45 uur vertrekt naar Memurubu, het startpunt van de trail. Dit allemaal tijdens die superluxe busreis besloten en geregeld, met twee usb-aansluitingen bij je stoel om alles op te laden en internetsignaal gedurende 6 uur. Als je reist is dat tegenwoordig toch eigenlijk onmisbaar, je moet zoveel opzoeken onderweg.

Aangekomen, bovenste bed van het stapelbed nog vrij, mezelf geïnstalleerd, de rugzak uitgemest en opnieuw voor een dagtrip ingepakt. Buiten bij het meer mijn droogvoerdiner genuttigd als een ware backpacker (en ik moet van dat eten af…niet voor niks meegenomen en dan hier €40 betalen voor een bord eten, nee dat doet deze zuinige Hollander niet) . Daarbij is het hierbinnen met wel 100 man aan lange tafels ook een herrie van jewelste.

Al vroeg op mijn bedje liggen lezen…zo lekker na 4 nachten kamperen (4 maar?? Lijken er wel 7), kussen én ruggesteun en je benen weer kunnen bewegen. Als een roos geslapen, mét oordoppen. Maar het is hier allemaal heel rustig en beleefd. Een wereld van verschil in de laatste hut in Marokko waar ik was met Paul, maar das een ander blog die ik nog wil schrijven, over Imlil. Een heerlijk Noors ontbijtbuffet, een makreeltomaten iets, natuurlijk proberen….best lekker maar wat zwaar als ontbijt.

Dan de boot op samen met 50 anderen en gaan met die banaan. De pracht begint meteen…Bovenop het dekje, frisse wind maar daar was ik op gekleed, gaan we de Gjende over naar Memurubu, duurt maar 30 minuten. Boot af, rugzak op en we starten. Ik was voorbereid op de drukte, had ik allemaal gelezen in de bus. Toch was het drukker dan ik had verwacht. Voor het eerst van mijn wandelleven letterlijk in de file gestaan op het steilste stuk van de klim, daar waar je echt met handen en voeten je omhoog scrambelt. Maar hoe blij ik was met mijn bijna lege rugzak, johwww, ik voelde me haast een berggeit.

Ik heb zo vaak gedacht “Wat ben ik blij dat ik hierheen gegaan ben én wat ben ik blij dat het niet regent”. Een geweldig uitzicht continue, de kleuren verblindden me bijna. Ieder uur weer ander licht, ander bergkam in zicht..ongelooflijk overweldigend. En wat word ik daar toch blij van. Ik had dit overigens niet met 20 kg op mijn rug gekund. Na een behoorlijk eindje klimmen had ik toch echt het gevoel dat de top toch wel ongeveer daar was en zag ik ineens dé Bessengergraad voor me. Holyshit! Ga ik daar omhoog? Ík??

Ja dus. De Bessengergraad is gedaan. En ik vind dat dus fijn om te doen… uhh..mét zon. Want toen ik op de top stond waren er al behoorlijk wat wolken op komen zetten en de eerste lichtflitsen in de verte met bijbehorend gerommel kondigden zich aan. Shit, is dit erg? Nouw, als ik alleen was geweest, had ik wel weer wat angst ervaren waarschijnlijk, maar nu met ál die mensen, gezinnen, kleine en grote kinderen, dan ga ik echt niet bang lopen zijn.

Toch ging iedereen toch behoorlijk snel naar beneden. Ik kon het niet laten die prachtige veranderende wolkenluchten te fotograferen, ook kleedde ik me weer van korte broek/korte mouw naar lang broek/lange mouw en zelfs stiekum een plasje achter mijn rugzak óp de top van de Bessenger. En toen was het toch even leeg. Ik ook de pas erin dan maar. De donkere luchten kwamen echt wel dichterbij, En toen, dames en heren, ik heb een groot wild dier gezien. Eerst dacht ik dat ie opgezet was, hij bewoog nauwelijks. Écht! Een rendier, denk ik. Ennkort daarna krijg iknineens een regenboog voorgespiegeld. Ik kan mijn geluk echt niet op, het is zo’n súperdag, alles zit mee. Dan begint het heel lichtjes te regenen…dan ietsje harder. De mensen die ik nog zie zijn zich aan het inpakken, ik ook maar dan. Maar die regenjas gaat 20 minuten later al weer uit..het is al weer gestopt. Éen en al geluk! Nu gestrekt op mijn bedje. Ik heb zojuist stiekum in mijn kamer op mijn brandertje mijn maaltijd gemaakt, met een theetje. (Dat mag hier niet, maar er was niemand…ik was moe, had honger…geen zin om naar buiten te gaan en een eind te moeten lopen weer) De wijn (€10 per glas) en pizza (€10 voor een miniformaatje, wel uit houtoven) laten staan want mijn eten moet op. Morgen weer op pad met volle bepakking, op naar een nieuwe bestemming.