In plaats van een blog over 18 dagen Nepal Himalaya nu een verslagje van een 100% vlakke wandeling in mijn kikkerlandje. Corona brengt je op ongekende plekjes in eigen land. Stiekum was ik toch liever in quarantaine geweest met Paul in Wales, maar ach… nu op verkenning in Nederland.

Waar kan ik dagen achtereen wandelen in Nederland, met mijn rugzak op en met een beetje een gevoel van “op reis zijn”? Googlen gaf me het LAW Zuiderzeepad. Een soort van Pieterpad maar dan 400km rondom het Ijsselmeer. Ik wilde Paul al langer bijv Volendam laten zien dus ach….lets try it! Zonder al te veel voorwerk, boekje besteld, etappe 1,2,3 bekeken…en plan was daar. Helaas zijn de campings niet open, dus b&b’s geboekt onderweg, wat natuurlijk als voordeel heeft dat niet meteen de hele 20 kilo in de rugzag hoeft.

Vanuit Enkhuizen vertrekt mijn boekje dus wij ook (maar het is een rondwandeling dus je kunt overal beginnen én twee kanten op). Ik ben nog aan het herstellen cq opbouwen na blessure aan hiel dus spannend wordt het sowieso met nieuwe steunzolen én een rugzak van 13 kilo. Drie dagen achtereen 18-20 km lopen is het plan, van Enkhuizen naar Edam.

Meteen in de ochtend een écht vakantiegevoel, een haventje geeft dat al snel. We lopen eerst een uur door Enkhuizen, dan met een flinke aanloop zitten we op een dijk langs (niet eens het Ijsselmeer maar) het Markermeer. (Klinkt toch iets minder indrukwekkend.) En daar blijven we op, 16 km lang…met flinke wind in het gezicht. Dit is Holland! En toch is het lekker. We kunnen niet praten want a. de enkele weg is smal en er passeren zeer regelmatig motoren, auto’s, tractoren, wielrenners en toerfietsers van beide kanten en b. de wind blaast zó hard in je oor dat je elkaar onmogelijk kunt verstaan. En dat is lekker, alleen wind, een dijk en een soort van zee. (Paul dacht dat we aan de zee liepen, ik heb hem even in die waan gelaten want hij mist de zee… en Wales..en bergen…ochgèrrum). Je kunt alles aan de wind meegeven las ik ooit, je gedachtes komen en je laat ze meevoeren als je ze niet wilt behouden. In een aantal uren lopen kun je een hoop opruimen daarboven, heerlijk.

We nemen een lange pauze onder aan de dijk. Op onze rug in het gras leggen we in de zon onze benen te rusten. Wat boffen we met de zon! Totaal niet meer gewend aan meer dan 10 kilo op de rug is het na 11 km toch lekker je even van die last te ontdoen. We vallen zelfs in slaap bij het geluid van brekende golven op de rotsblokken (die ze in 1700 uit Noorwegen gehaald hebben las ik vanmorgen)

Grappige anekdote tussendoor. Wij hebben onlangs een waterstroompje aangelegd in onze tuin en wilde die opbouwen met stenen. Paul zei, dan gaan we toch naar het strand, keien halen. Hahaha, in Nederland? Wij hebben geen rotsblokken op het strand Paul. Wij hebben überhaupt geen rotsen. Wij zijn plat en bestaan uit zand.

We lopen de laatste 8 km vlotjes uit en zijn ineens bij de afslag naar ons b&b. Toch best moeie pootjes na 18 km. Paul loopt de hele dag alsof ie de rugzak niet opheeft, mooi om te zien, hij draagt 3 liter extra water die we totaal niet nodig hebben en nog allerlei extra’s, zo klein als ie is, doe hem een rugzak op en hij is in zijn element. Toch ligt hij nu lieflijk naast me te slapen, only a little nap Darling….