De schok.

De reislust was na 2 jaar beperkingen dermate groot dat ik besloot één van mijn wensjes van het lijstje te strepen….de Lofoten. Ik heb een beetje last van fomo, dat is niet minder geworden na twee “verloren” reisjaren. Net als bij de festivals heb ik de leeftijd en de angst dat het mijn misschien wel laatste fitte jaren zijn voor dit soort uitstapjes…daar zijn er zomaar twee van afgenomen …. dus de fear is eerder toegenomen, ik wil nog zoveel.

Alleen gaan bleek geen optie; de accomodaties te duur, de wegen te ijzig om alleen te rijden en te weinig luswandelingen….hoe dan weer terug? Groepsreis die je overal heenbrengt en ophaalt dan? Maja, zo’n groep moet maar leuk uitpakken…Via blogs en reviews ineens mijn zinnen op een fotoreis gezet, want beschikbaar in die ene schoolvakantieweek en goede gelegenheid mijn verstofte hobby te doen herleven. Een fotoreis dus. Pokkeduur…nooit eerder het geld er voor overgehad… maar na twee jaar geen uitgaven aan reizen ..haha…nee, dat argument snijdt geen hout want het reisgeld is gewoon uitgegeven aan tripjes tussendoor.

Totaal equiped vertrokken…met de week kwamen er uitgaven bij. Met de bedoeling weer meer met fotografie te gaan doen flink geinvesteerd in filters, waterdichte snowboots, zware winddichte donsjas én in superwinterfotografenhandschoenen. Mijn totale lichtgewichte rugzak outfit ging hier nog compleet onder aan! Dus zie je het voor je, over die wandelkleding inclusief donsjasje gaat nog die dikke jas, regenbroek, extra muts, twee paar sokken …én eronder nog mijn wollen legging en hemp wat ik normaal in mijn tentje als pyama draag. En waarom moet dit? Omdat ik niet wandel! Je staat stil op een fotoreis. Natúúrlijk….landschapsfotografie is het thema. Rustig aan…afwachtend…geduldig zijn….in de details…nog een keer… wat kan beter…. lange sluitertijden…nog langere sluitertijden…Compleet vergeten dat ik deze eigenschappen niet aan de oppervlakte heb liggen…en ondertussen sta je te bevriezen, spoelen de golven over je voeten en ja hoor… in je laarzen, wordt je statief bijna omvergeblazen met duizenden euros erop…mijn blijkbaar beginnersstatiefje is niet echt Lofotenprove. Focus Caro, kom op, opletten! Mijn handschoenen heb ik natuurlijk al een paar keer laten vallen en zijn ook zeiknat.

Na twee dagen had ik het al zó gehad…écht. Vroeg opstaan…prima…geen probleem… maar om om 7 uur al bij een onzichtbare zonsopkomst in de gure wind te staan en 12 uur later pas weer in je hut aan te komen met een paar schrale zelfgesmeerde boterhammen achter je kiezen en een thermosflesje thee…pfff… Ik voel me na twee dagen minder buitenmens en natuurgenieter dan ooit. Het weer is dramatisch slecht, dat had ik overigens thuis al gezien. We hebben vooral wolken en veel regen. De mannen om me heen draaien hun hand niet om voor een buitje. Hun statieven waaien ook niet om bij een rukwind, hun handschoenen waaien niet weg, hun knopjes op de camera zijn mét handschoenen te bedienen én zij hoeven ook niet elk uur te plassen. Daarbij zijn zij ervaren in het op- en aftuigen van hun camera en terwijl ik mijn poten van het statief nog sta uit te draaien hebben zij hun eerste serie al geschoten en verplaatsen al naar een betere positie. Ik voel me zo’n ongelooflijke beginner. Als ik de twee beroepsfotografenreisleiders net zo hard hun eigen foto’s zie schieten besef ik wederom … het is geen workshop Caro, het is een fotoréis! Selluf doen! Daar hou je toch zo van…hup dan.

Foto’s maken met mijn iphone 12pro is zoveel makkelijker, laat ook meteen prachtig bewerkte beelden beelden zien, heel gemeen. Mijn raw-foto’s zien er minder sprekend uit en moeten sowieso nog allerlei aanpassingen in Lightroom ondergaan, dit dacht ik hier onder begeleiding ook te doen in delen van de dag of avond. Maar er is geen programma en tijd voor, dus de foto’s hier zijn iPhone”kiekjes”.

De geroutineerde fotografen om me heen laten hun geslaagde foto’s zien in de avond na wat LR-minuutjes achter hun laptop. Ik voel me steeds meer misplaatst en een mislukkeling. Ik wil les, hulp, tips, voorbeelden…. ik kan wel janken van onkundigheid… Maar ben ook zo bekaf s’avonds dat ik als een blok in slaap val. Wekker op 5:30 uur…voor de volgende maybe-sunrise. Over het noorderlicht wordt niet eens gesproken, nul kans met dit weer. Gelukkig heb ik mijn dankbaarheidsdagboek thuis gelaten.