Deel 3 De reis over het eiland.

S’avonds na twee vluchten aangekomen in Evenes, hotel met voor mij een 1-persoons kamer. Dit was een gok (niet ervoor geboekt/betaald, maar er was geen andere solovrouwin de groep🐬) De mensen ontmoet en prima. Heem had vanaf Schiphol al héél véél verteld, ff wennen, mijn Paul is niet zo’n prater…. dus extra blij met een momentje voor eigen gedachtes. Dag 1 (zaterdag) zat erop, een reisdag van Eindhoven naar Evenes. Ik en de rest wisten dat het kloteweer zou worden op de Lofoten. Niet echt “Winters Lofoten” zoals de reis heet, want de temperaturen boven 0° en veel regen van de laatste weken had al veel sneeuw, ijsschotsen en ijspegels doen smelten. Ach ja, ik ga er sowieso een topweek van maken, daar was de reis duur genoeg voor. Hoe moest nog blijken.

We rijden de hele zondag, in twee auto’s….eten pizza in Leknes …doen boodschappen voor ontbijt volgende ochtend en installeren ons in twee hutten. Ik beland met de andere 1-persoonskamerpersoon in de ene. De komende drie nachten is dit onze uitvalsbasis. Met Heem is het goed toeven de uurtjes in de ochtend, voor hut twee wakker is met het ontbijt, heeft hij de koffie al klaar om 05:00 uur en wát ie vertelt is in elk geval boeiend. Een vrolijke energieke start van de dag.

Maandag start het fotograferen. We worden om 9:00 uur op een strandje gedropt (waar normaliter in de winter ijsschotsen en witte bergen in je voor- en achtergrond staan) en daar begint mijn niet-foto-cursus en “selluf doen” ervaring. Ik zie het niet meteen! Ik zie geen boeiende composities. De patronen in het zand waar ik ze boven zie hangen met hun twee keer zo dikke camera’s en dito statieven kunnen me niet enthousiasmeren (elke Hollandse strandwandeling heeft tekeningen in het zand, toch?) en ik heb geen filters want weet bijgod niet hoe daarmee te werken of hoe ze op mijn camera te zetten. De reisleiders gingen geheel op in hun eigen camerawerk (blijf ik vreemd vinden). Máár….deze reis gaat slagen!….kom op juffie… doe maar gewoon je best….

En dan komt de kou optrekken…mijn bergschoenen met twee paar wollen sokken erin, zijn gewend te bewegen en van binnenuit van warmte te worden voorzien. Nu krijgen ze slechts van buiten af zeewater of ijskoude wind mét op zijn tijd regenwater. Mijn lijf houdt het perfect met de zes lagen maar die vier uiteinden doen me de das om de eerste dag. En het is zó saai… úren op hetzelfde stukje staan zonder inspiratie, input, tips of voorbeelden. De hele Lofoten gaan aan me voorbij als het zo de hele week gaat. Mét mijn superhandschoenen kan ik mijn super-rugzak-systeemcamera niet bedienen, met de onderhandschoenen ook niet goed dus die moeten regelmatig uit en vallen natuurlijk op de grond, want mobiel en flexibel ben je niet echt met zes lagen. Gelukkig heb ik mijn iphone. Ik geniet stiekum van mijn best mooie plaatjes op mijn telefoon, heb ik die in elk geval. Jeuh…we gaan! Niet ergens binnen lunchen ofzo? Eet je zelfbelegde boterhammen met budgetkaas en cheapmeat maar ergens tussendoor op. Maar wel naar een nieuwe plek. Ah, oké, hier…..ook een strandje….ander strandje ja…dat zie ik. Ja, prachtige bergen ja in de achtergrand, andere keien ook ja. Oh, hier ligt de meest gefotografeerde steen van de Lofoten, populair op Instagram, gosh…daar komen influenzers op af…Ahhh goed. We hebben geluk met het getijde, steen is zichtbaar…Omringd al door een andere fotografieclub kom ik daar niet aan bod, maar ik heb toch maar 30 volgers haha. Tot 17 uur doe ik mijn best optimistisch te blijven. Beetje rondlopen helpt tegen de vier bevroren uiteinden.

Gelukkig heeft Reus lekke laarzen en gaan we langs een schoenwinkel, hier doet NN dienst, want weet waar we moeten zijn en ik grijp de kans er ook een paar aan te schaffen. Blij, optimisch en voor geen golf meer bang heb ik nu al zin in het volgende strandje. NN doet ook verrassend goed kookwerk met die paar preien en wortels, valt niet tegen. Heem klaagt s’avonds in onze hut wel over de schamele porties maar ik was nu es dik tevreden. Keihard lachen kan ik om hoe hij alles nog 10 keer dikker aanzet dan ik😂😂. Er blijft geen spaan heel van ze én het is zeer bevestigend voor mijn eigen groeiende teleurstelling.

Mijn Dry March has started. Op 1 januari besloten dit twee maanden uit te stellen. Nu drinkt er niemand van onze groep alcohol…😵‍💫…nog nooit meegemaakt overigens…wat het makkelijker maakt. De extra drie februaridagen trek ik er eind maart wel van af. Maar god o god, wat had ik er graag een heupflacon whisky bij gehad elke dag…of tijdens de weirde maaltijden een paar glazen wijn achterover geslaan…maf sfeertje in deze groep. LN en NN gedijen totaal niet met Heem (en niet met mij haha) die zich daar zo heerlijk niks van aantrekt. Dinsdag kan ik eindelijk met filters gaan oefenen…Lieve Reus kan mijn iphonekieken niet meer aanzien denk ik en pleurt de filters erop: “Zo en nu aan de slag, U!” Ik probeer en ben verheugd! Lange sluitertijden oefenen…leuk! Ik krijg het bijna warm van de opwinding. Tot bijna 18:00 uur bezig geweest op weer een paar dunne bammetjes met smaakloze kaas.

Woensdag verkassen we om 06:00 uur naar Hamnøy/Reine voor de volgende drie nachten. Onderweg gaan we voor een sunrise …zonder zon …. en nog een paar aanlegsteigers. een extra lange fotodag voor de boeg. Ik hou me taai, heb dubbel boterhammen gesmeerd met dubbel kaas zonder smaak dus kan er tegen! Ik sluitertijd wat af, golven komen en gaan…ik krijg er waarempel steeds meer zin in. Draai mijn hand niet meer om voor het wisselen van een filtertje. Ik vraag LN ook vaker om hulp, blijkbaar moet je hem vragen. Maar ook aan zin komt een eind. Mijn laarzen houden mijn voeten net zo min warm als mijn schoenen, maar wel droger…want ik durf ook steeds meer en de golven kunnen je verrassen. Ik voel me een kleuter op de achterbank als we weer naar een ander fotogeniek plekje rijden (in Winterse omstandigheden) en ik wil vragen “Wanneer gaan we naar huiuiuis?” In Hamnøy heb ik mijn 1-persoonskamer nu in de hoofdhut. De drie (Duitser opent zich ook wat) leukerds onder ons zitten samen elders. Ik zit wel dicht op de koffie nu en kan de vroege uurtjes in stilte opstarten… We nemen het zoals het komt.

Donderdagochtend staan we op de brug voor een Lofotenshoot, lopend vanuit ons huttendorp. De afgelopen jaren hebben ze vol vertrouwen geïnvesteerd in het uitbreiden van de toeristenonderkomens…Normaal honderden fotografen, schouder aan schouder…nu niet… Corona nog of gewoon omdat het weer een “sunrijsje zonder” is….het wolkendek verlaat ons niet op les moments suprème. Geen enkele sunset, sunrise of noorderlicht gezien. Just bad luck. Mijn Paul vindt het niet echt erg wat het Noorderlicht betreft, is ook fijner om het nog es samen te ondergaan…..nog noordelijker. Het is een prachtig fotogeniek plekje, ook zonder zonlicht. We blijven de rest van de dag op 10 minuutjes rijden van de accomodatie, voor de beroemde Reine-foto’s van boven op de heuvel.

Aldaar gearriveerd voor de actie begint het juist te sneeuwen, prachtig voor de witte gloed, hopeloos voor je lenzen. Heem is boos! “Godverdomme wéér te laat vertrokken, die klungels!” We blijven in Reine tot na zonsondergang. Dagen van 11 uur buiten rondhangen, vnl stilstaan, pittig hoor. NN kookt een heerlijk smaakvol maal, fijn. Alles eromheen is ongezellig, de mannen vertrekken naar hun hut en ik naar mijn nest.

De vrijdag begint met een opstelling voor zonsopkomst in Reine, zelfde plek als gisteren…het moet lukken…alle weerapps wijzen erop. We gaan een panorama leren maken, wohw…das de eerste les van de week, ik ben zo blij als diezelfde kleuter op de achterbank. Iedereen staat in de aanslag op de heel bewust uitgezochte spot…als daar zometeen de zon op de bergen komt, schiet je een prijswinner…Hij komt niet…alleen mijn iphone ziet wat roze schijn, haha, ook achter me…Hihi…weer in mijn nopjes met mijn 12pro. We rijden nog wat rond, bergje hier, schuurtje daar…ik ben in mijn nopjes met mijn nieuwe vaardigheid…ik maak nog es een pano om te oefenen…het weer maakt het weinig inspirerend maar ach. Ik wandel een stukje van de auto, zie op GoogleMaps dat er een wandeltoute loopt hier…recht naar een officiële Noorse DNK Hutte…goshie ik mis het wandelen. We gaan vroeg naar huis deze dag, voor eindelijk wat lightroom (hoe maak je je panorama af?) en fotobespreking…maar zowel LN als NN tanen er thuis niet naar. Ze geven antwoord als je wat vraagt maar …amai…wat een loosers zeg. Het lijkt echt alsof ze er zelf totaal geen zin in hebben, in die hele reis niet, dat maakt vragen om hulp niet echt makkelijk. Nu ik het typ kan ik weer kwaad worden, belachelijke reisleiders! Toch ben ik al veel blijer dan begin van de week en krijg het gedaan dat het wordt uitgelegd. Duurt 5 minuten, hèhè…Ik heb mijn verwachtingen drastisch bijgesteld, doe het met wat er is en zit de tijd wel uit met ze.

De zaterdag is terugrijden vanuit Hamnøy naar Harstad. Het is een lange autotocht met wat stoppen onderweg voor telelens dingen. We rijden door een prachtig besneeuwd Lofoten en Vesteralen, veel grote beetje bevroren meren… de videootjes door het autoraampje zijn zeer troebel door de natte ruiten. De sfeer is mat, iedereen heeft het wel gehad. Bij het hotel aangekomen krijgen we nog één teleurstelling te verwerken, het hotel blijkt niet besproken en het restaurant niet gereserveerd. Het wordt opgelost, wij wisselen alleen nog blikken uit.

Zondag moeten we een extra dag in een hotel bij het vliegveld vertoeven want onze vlucht is gecancelled…dit wist ik vooraf al en dacht toen nog een extra dagje les te krijgen in het fotobewerken haha. Ik heb toch wel een paar vragen kunnen stellen en Reus hielp nog wat…al met echt wel wat bijgeleerd. Ik ben blij, ik ben weer een ervaring rijker.