Deel 2, De groep

Een fotoreis is toch niet echt heel erg een groepsreis, toch? Je bent heel veel achter je eigen camera bezig en de mensen die mee gaan weten vast heel veel over fotografie, dat is anders…. Maar ik weet nu: een fotoreis is óók een groepsgebeuren. En een groep zonder echte leiding is …..veel. Het is net als een klas leerlingen soms; éen voor één schatten/lief/interessant, maar als groep kan het flink gaan reageren. We hadden twee groepsleiders die samen gebrekkig communiceerden, geen besluiten namen, geen initiatieven toonden als er vraag naar was, teveel de boel de boel lieten en vooral zelf veel met hun eigen camera’s in de weer waren. Dat riep hier en daar soms wat ergernis op. Het is nooit geëscaleerd, iedereen bleef beleefd, maar onderling gingen we soms flink te keer.

We hadden één stel erbij, soort Jut en Jul, niks mis mee, man was lui en liet zich alles aandragen, vrouw was aardig en droeg alles aan. Ik heb met hun de hele week een auto gedeeld, heb heel vaak gedaan of ik sliep om het eenzijdige gebabbel te stoppen, niet zo aardig.

We hadden een Belg, reus van een vent, zei niet veel in aanvang maar toen ie los kwam sloeg ie je met zijn krasse uitspraken om de oren. Hij hielp graag iedereen, maar wel zonder gezeur en met reuzestappen. Hij zag mij wanhopig door mijn 200 fletse foto’s scrollen, trekt de laptop naar zich toe “Kom es hier vrouke, da hedde zo gedoan toch” en rats, flats..ineens een gepimpte overgekleurde plaat op mijn desktop. “Zo, nou U”. Op dag twee waren mijn filters nog in hun cellofaantje, de houder nog in een kartonnetje…etc. Reisleider maalde daar niet om, was niet zijn taak. Reus zegt “Wel…pak uit dan!” Ik had geen idee hoe dit te doen, daarbij ook geen zin mijn handschoenen uit te trekken, mijn motivatie was ver te zoeken. Maar omdat ik ook blij verrast was dat er zich iemand om mij bekommerde, liet ik het toe dat hij met zijn reuzenhanden mijn finterdunne glazen filtertjes uit hun beschermlaagje trok (boven de rotsblokken), rats…in zo’n miniscuul raamwerk duwde…”Ai…Amai …Reus, voorzichtig…” riep ik nog zachtjes, maar kwam waarschijnlijk niet boven de stormwind uit. Ik dacht: “Godverdommekes, zo meteen breken die honderden euro’s in duizenden Lofootse kroontjes”. Maar ik was wel over de filterdrempel heen en het fotofeest kon nu echt beginnen. Bedankt grote vriendelijk Reus.

Dan hadden we een Duitser, auch ein freundlichen Mann. Ik heb niet heel veel met hem gedeeld, alleen de laatste dag. Hij testte vrijdagavond positief op corona, komt vlak voor het laatste diner met dikke mondkap op beneden. Grote consternatie, vooral bij hem, maar hij kan niet anders dan naar gewissen handlen, zegt ie. Ik zou werkelijk waar niks gezegd hebben….Blijft op zijn kamer eten en is de volgende dag met de trein terug naar huis gegaan want kon niet meer (v)liegen. Iedereen die bij hem al 5 dagen uren achtereen in de auto had gezeten hebben wel of niet getest, wel of niet positief….wat niet weet wat niet deert, hoef je ook niet te liegen….Arme Duitser, verantwoordelijkheidsgevoel kan je flink dwarsbomen.

De Noorse reisleider (een Nederlander in Noorwegen) testte negatief (zei hij haha) want moest zaterdag weer met een nieuwe groep op reis (de Duitser mocht niet meer mee, moest naar huis..met de trein). De NN-er (Nederlandse Noor) was apart. Reisleiden was zijn beroep, dan moet je zelf wel een beetje raar zijn om elke week met een groep rare vogels bij elkaar op pad te gaan. Hij verdiende denk ik niet zo heel veel want was panisch met uitgaven. Ook apart; je hebt het gevoel voor een hele luxe reis betaald te hebben, maar durft geen tweede kopje koffie koffie te zetten, of om fruit te vragen, of een tomaatje bij de boterhammetjes. Ik ga nog met scheurbuik naar huis.

De andere reisleider, een LN-er (Limburgse Nederlander), had ik vooraf gesproken en gezien. Hij was zo vriendelijk…. hij had mij het vertrouwen gegeven dat ik als beginner best mee kon want hij zou alle tijd voor mij hebben om mij te assisteren. Mijn hele fotohoop had ik op hem gevestigd. Ter plekke had hij volgens mij teveel last van de nadrukkelijk aanwezige groepsleden en trok zich in zichzelf en zijn camera terug. Hij had duidelijk moeite met het sturing geven aan de niet te sturen leden van de groep. Hij was niet bestand tegen….

Het ongeleide niet te stoppen projectiel uit Heemskerk. Wat een gozert! Ik belande de eerste nachten met hem in een apart hutje van de rest van de groep, want wij hadden beiden een 1-persoons kamer. “Neeeeee, dacht ik…neeeeee, niet met hem”. Ik heb nog nooit iemand zoveel horen praten, zoveel meegmaakt, zoveel verhalen…maar met net zoveel enthousiasme, smeuïgheid, humor en lol doorspekt…dat het een verademing was. Ik heb geen seconde stilte meer gekend, zelfs als ik naar het toilet ging praatte hij gewoon door. Een klein hartje, met zijn grote bek heeft ie nooit de waarheid richting NN en LN geuit, maar wij samen konden heerlijk onze gal spuien. De laatste drie hutnachten waren we anders ingedeeld en miste ik zijn levendigheid, een fijne energie was ie. S’morgens allebei vroeg op, samen een bakkie doen… voor we naar de groep gingen. Hij wakkerde mijn Amsterdamse grofheid aan en als ik genoeg er van had, zei ik gewoon “Hou je kop, Heem”. Een doodverboeiend persoon.

En ikzelf…..vol verwachtingen, snel teleurgesteld, vol goede moed, vermijd trage vage praters, flapuit in de groep. Prettig gestoord, zegt Reus. Onwijze zeikerd, zegt Heem.