Dit is de bekende verlenging van de Laugavegurtrail, de Fimmtrail (afgekort voor niet-noorderlingen). De diehards lopen in één dag de 20 km over de gletcher in een keer door naar Skogar….weet je niet of je dit wel aankunt, dan doe je het in twee dagen met overnachting voor óók weer diehards in een tentje op 1000m hoogte of voor beetje oudjes, kreupelen, kniepatiënten, gezinnen met jonge kinderen, slakken of wij, dan slaap je in de hut op de top. Om 7:15 uur aan de wandel, het gaat drie uur lang steil omhoog. Niet altijd even makkelijk… ik ben héél blij dat ik niet van de andere kant kom en dit zou moeten afdalen. De vergezichten reiken steeds verder, de paden strekken zich uit over verschillende hoogvlaktes.

We passeren de naar de zonen van Thor (Magni en Moôi) vernoemde nieuwe vulkaanbergen, onstaan na de grote uitbarsting in 2010 onder de gletcher Eyjafjallajökull die we hier passeren. Op het moment dat wij hier lopen barst er een andere vulkaan in ijsland een paar 100 km verderop. Ik word door mijn zoon hierover geappt lees ik later.

Als we onze hut zien liggen kunnen we er niet direct komen vanwege een onveilige sneeuwbrug, dit had onze trailvriendin de vorige dag geappt, we hadden door moeten lopen en met een grote boog terug. Tja…. wat doe je dan…eigenwijs zijn en toch proberen hóe onveilig het dan wel is. Ook hierin worden we ouder, Paul dus ook…. hadden we het bericht niet ontvangen waren we er nietsvermoedend overheen gelopen maar nu staan we te twijfelen. Dus uiteindelijk niet de sneeuwbrug genomen en verderop de rivier op blote voeten overgestoken. Uiteindelijk verder en moeilijker dan de omweg…🥵🥵. Maar hoe blij je dan weer bent in de hut, helemaal voor onszelf!

Twee bedden in beslag genomen en we lagen nog geen vijf minuten of de eerste gast komt binnen, met vriend. Alleen voor lunch. Dit waren van die diehards, met mooi verhaal annex project: reizen op meest milieuvriendelijke manier (liften, treinen, boot en lopen), geen afval produceren (alles in katoenen zakjes), lopend van Noord- naar Zuid- Ijsland (tot wel 45 km per dag), alleen kamperen (s’nachts moeten opbreken vanwege te harde wind en gevaar voor wegwaaien) en dit met foto en film vastleggen. Ik heb even gegoogeld en vond blog met de vijf meest voorkomende benamingen voor zulke bewuste groene eco milieumensen: Groene vrienden, Duurzame dodo’s, Milieuliefhebbers, Natuurliefhebbers en Eco warriors. Eén van deze Fransmannen (een zeer aantrekkelijke halve Italiaan) heeft een restaurant in Grenoble waar ze voedsel serveren, bereid met producten uit de zeer nabije omgeving. Een slager drie dorpen verderop was al te ver. Alleen geopend van 11 tot 5 want het leven is meer dan werken. Elke dag één menu. Keuze uit drie prijzen: slechts voor het eten, eten+bijdrage aan ecologisch project in de buurt, eten+die bijdrage+bijdrage aan minimum salaris 3 werknemers. Hij had niet meer nodig dan het minimum €1600 pm. Ik heb niet teveel vragen gesteld, dat vinden veel mensen maar irritant en ontkrachtend, maar het zou toch interessant zijn hoeveel maaltijden je dan moet verkopen van €10, €15 of €18 om quite te spelen. Máár, ben ik in Grenoble dat ga ik daar zeker lunchen. Geweldig om dit soort inspirerende mensen te ontmoeten. Ze liepen allebei met totaal overbelaste knieën, tape overal en pijn, máár liever deze pijn dan het project afbreken zeiden ze. Zie je, dacht ik, ik met mijn totaal eco-onvriendelijk miniproject, beetje pijn gaat later wel weer over, die drive vind ik gaaf.

Later arriveerde een Amsterdams gezin met twee meisjes van 8 en 10 ofzo. Ook zo bijzonder…. die waren gewoon die sneeuwbrug overgegaan. Dan voel je je ook ineens een zeikerd. Dat die Fransen dat deden ala, maar zo’n gezinnetje… Gelukkig arriveerden er laat op avond een totaal overstuur Duits jong koppel die de brug ook niet hadden durven nemen en die omweg toen genomen hebben, boos zijn geworden, niet meer verder wilden en door onze huttenwaard zijn opgehaald onder aan de berg ofzo. Het gaat te ver denk ik, al heb ik daar best zin in, om de details te vertellen, maar ik voelde me daardoor toch weer iets positiever over onze oplossing. Dit hutje was ineens dus best vol met negen mensen, s’morgens om 6 uur ingepakt, koffietje en ontbijt en om 7 uur weer op pad! De laatste wandeldag voor de boeg.