Er was bij mij zeker geen sprake van hoogmoed voor de val, ik was al een schijterd bergaf. De ochtend na de val snel besloten door te gaan lopen, er waren geen aantrekkelijke alternatieven. Het ging al drie jaar over deze trail, niet nu na zo’n stomme val na twee dagen de volgende 5 hutdagen cancellen en onbetaalbare hotels zien te vinden. Het hele gedoe dat dat met zich mee zou brengen …. de depressie die me daarbij overviel was erger dan doorgaan. Dus hup, op pad, rugzak al 1300 gram lichter. Het doel van vandaag was na 16 km hut Botnar/Ermstrur. Het weer zat mee, wéér een zonnige dag! Eén van mijn wandelstokken begaf het na 100m… 🤔nog een handicap erbij. Er stonden drie rivieroversteken op het programma, 🤞dat de stroming meevalt.

Dag 3 was zwaar qua lengte, niet qua moeilijkheid. Ik kon prima doorlopen, niet bijzonder veel last van mijn verwondingen, je loopt of ligt daarna op je bed in de hut, dus het stuitje ging prima. De hut in Ermstrur was zo megavol en lawaaierig…echt… je kunt op zo’n tocht totaal niet tot jezelf komen, no privacy…Het leuke is wel dat je bepaalde mensen steeds tegenkomt en er een “band” mee krijgt. Veel leuke gesprekjes gehad met Canadezen, Engelsen, Duitsers, Italianen, Fransen, Ijslanders, Amerikanen en verschillende Nederlandse gezinnen. Er zijn verschillende groepen op pad met of zonder gids, wel of niet eigen bagage dragend. Die mét gids krijgen vers bereid eten voorgeschoteld…alle anderen eten net als wij uit hun zakjes. Als je alleen bent, weet je niet beter, maar nu keek je soms toch jaloers naar het kaasplankje, puddinkjes, gerookte zalm en forel….ongelooflijk wat ze allemaal meeslepen of aan laten voeren. Ook zijn er genoeg hikers die bier en wijn achteroverslaan van minstens €12 per glas. Het is sowieso geen tochtje voor beneden modaal. Onze trailvrienden H&M zien we ook weer, heel gezellig om bij te kletsen in het nederlands. Zij mogen vanavond gelukkig in een tentje, helaas heeft Paul geen winterslaapzak bij zich anders had ik graag geruild met tentbewoners.

Dag vier heel vroeg vertrokken om de ochtenddrukte in de hut te ontlopen. Echt sardientjes in een blikje zijn er niks bij. En allemaal met die megarugzakken samen in zo’n hok, áltijd snurkers ertussen…Vandaag op naar de laatste hut van de Laugavegurtrail, wij hebben de Langidalurhut besproken in Pórsmörk, op 16 km. Hier eindigt officieel de trail. Highly recommended deze trail te verlengen tot Skogar… dat hebben we ook geboekt natuurlijk, thuis achter de laptop kan ik op het goede moment de hele wereld aan. Maar of we het nu ook echt gaan doen….dat besluit nemen we later wel weer. We leven dag bij dag. En we hebben drie nachten hier in Pórsmörk geboekt, ik bedoel ik, per ongeluk…. de volgende hut ligt namelijk maar 3 km verderop aan de rivier. Wat een geluk bij een (stom) ongeluk. Achter de laptop was ik blijkbaar toch niet zo fit.

In de hut ontmoet ik s’middags een Japanse en zij leert mij een nieuw kaartspelletje Shichi Narabe dat we daarna met H&M uren achtereen spelen, leuk! Dat maakt het vertoeven in een hut zeer aangenaam. Geen haast morgenvroeg want we hebben allevier een rustdag🐬!