We zijn bevoorrecht een heldere lucht te hebben op 1000m hoogte in Hrafntinnusker, meestal hangen hier de wolken. Toiletten zijn hier “droog”, wat betekent zonder riool en doorspoelen. Deksel omhoog, zitten, laten vallen, opstaan, deksel dicht. Enige voordeel is dat hier niemand langer op zit dan strikt noodzakelijk, anders loop je ammoniavergiftiging op. Deze toiletruimte is ook tevens de badkamer dus wassen en tandenpoetsen komt later wel. Kamperen hier is een uitdaging, het waait behóórlijk en temperaturen zijn s’nachts onder nul. Dan toch liever in de volgepakte hut. Mijn rugzak is 650 gram lichter en we vertrekken om 8:30 uur met zonnebrillen op. De prachtigste uitzichten ontvouwen zich, superlatief na superlatief.

De volgende hut zien we na 11 km in de diepte al liggen aan het meer Alfavatn. Het is een megasteile gruisafdaling als Paul achter mij vertelt dat ie zojuist uit was gegleden en op zijn rug lag. Oh shit! Ik moest me compleet focussen op mijn eigen afdaling maar draaide me toch even naar hem toe om zijn verhaal te horen. Een seconde later ga ik zelf onderuit…deze keer val ik niet gewoon maar rol ik twee keer door over rotsblokken. Héle vreemde gewaarwording, je ogen registreren rotspunten … dat is alles wat ik me herinner. Het was een flinke smak. Paul zag mij het ravijn indonderen is compleet gestresst, rukt zijn first aid kit uit zijn tas want ziet bloed. Ik heb even paar minuutjes nodig om bij te komen. Dan begint het voelen…. snee in scheenbeen en zere rechterduim vallen meteen op. De rest weet ik nog niet. Paul heeft gelukkig hechtpleisters en plakt de snee dicht. Ik strompel verder naar de hut, ben nu nog banger voor gruizige afdalingen dan ik al was.

Bij de hut aangekomen ga ik op een bankje zitten en voel..auwwww….mijn stuitje…ook een tik gehad blijkbaar. Onze nederlandse trailvrienden die hetzelfde hutten- en loopschema hebben zitten op ons te wachten want hadden al gezien dat er iets niet pluis was. Monique blijkt Reiki te kunnen toepassen…ik heb nooit eerder zoiets gehad, maar sta 100% open voor alles wat kan helpen nu want ben best van slag van binnen. Het is heel kalmerend, ik voel me echt een stuk rustiger. De pijntjes dringen zich langzaam aan me op. Wat we morgen gaan doen zien we morgenvroeg wel. Ik ben op adrenaline naar beneden gekomen en ga eerst maar es rusten.