Drie jaar geleden begonnen met plannen en zomer ’20 en ’21 gecanceld vanwege alombekende reden. Maar 26 juli 2022 zijn we gearriveerd in Reykjavik, en hoe. Voorbereid op chaos en wachtrijen tot ver buiten de vertrekhallen op Schiphol werden we door een erg aardige mevrouw achter de incheckbali geupgrade naar businessclass. Zaten we ineens drie uur in de viplounch ipv in de rij. Geen idee hoe dat werkt, maar wij waren blij. Omdat ik niet met luxe ben opgegroeid komt er nog altijd een soort gretigheid omhoog om het maximale uit zo’n situatie te halen.

Het is pisweer in Reykjavik. Door de regen sjokken we naar ons hotel met teveel kilos. We laten de kleine rugzakken hier achter, die pikken we na de trail weer op. Moeilijk besluit om ook mijn camera achter te laten, maar ik moet aan mijn knieën denken. Wel draag ik dan het statief en filtersysteem. Zo kom ik uit op 17,5 kg en Paul op 20. Ik zie best op tegen de trip, de rugzak voelt als 40kg, en de regen maakt het niet beter. We gaan nog wel even uit eten in Reykjavik. Ik zet me over de ongelooflijke prijzen hier heen, ga niet de hele tijd hierover klagen, dat bederft Pauls humeur, we genieten van een laatste glas wijn van €12,50.

We hebben een 3 uur durende bustocht van Reykjavik naar startpunt van de Laugavegurtrail, we arriveren al om 10:30 uur in Landmannalaugar. Het is guur en koud weer, het regent nog steeds. Echt geen fijne start zo. Sommige mensen lopen meteen weg vanuit hier voor hun eerste traildag, ik ben heel blij dat wij hier een nachtje blijven, ik moet me echt mentaal even voorbereiden. Om 12 uur gaat de hut open en ik zoek een fijn plekje uit voor ons, bij een raam en in een hoek, ietsje privacy proberen te creëren. We wandelen een beetje in de omgeving en genieten van de laatste rugzakloze meters . Ik heb geen badpak meegenomen, maar heb ook helemaal geen zin om in de hete bronnen te dompelen en daarna met mijn mini handdoekje in de ijzige wind de 100 m terug te lopen. Als ik s’nachts moet plassen (aankleden, hut uitsluipen en naar toilethok lopen) loop ik in alle rust naar de bronnen waar de stoom in wolken vanaf komt. Ik geniet van de zonsopkomst en kruip weer terug in mijn slaapzak.

Do 28 juli om 8 uur gaan we op pad. Expedition breakfast achter de kiezen én het is droog! Eindoel is Hrafntinnusker, 950m klimmen over 12 km. Ik heb ontelbaar veel indrukwekkende plaatjes alleen al vanndeze eerste wandeldag. Het ene prachtige uitzicht na het andere. Het weer is er niet naar om uitgebreid te lunchen onderweg, toch maken we snel een noodlesoepje bij een flinke geizer, die stoot ook warme zwavellucht uit waar ik mijn handen een beetje aan warm. Het liefst zou ik er helemaal in gaan staan, maar het is natuurlijk stoom, dus wordt je er nat van. En we zijn juist zo blij met het prachtige droge weer.

Ons einddoel ligt meestal in de wolken met nul uitzicht. Maar wij komen met zon aan. Guur koud, dat wel, maar prachtig vergezicht op alle bergen eromheen. Kamperen wordt hier alleen door wind- en koudeproof personen gedaan. Het is nog vroeg. Even rusten in onze kamer, een paar uur later is dat ook onmogelijk want hebben twee groepen zich bij ons gevoegd. Groepen die hun bagage per fourwheeljeeps laten vervoeren. Hele koelboxen met champagne, kisten met chips etc. staan al in de kamer als wij als eersten artiveren. Paul en ik zijn de eerste uren de enigen in deze kamer en weerstaan de neiging om iets te pikken. Achteraf spijt van want zij maken zóveel herrie tot 22:00 uur dat alle vier de oordoppen in mijn oren nog niet helpen. Rustig lezen, schrijven of gewoon stil genieten op je bedje is er niet bij. Zo kan het dus gaan in een hut. Samen op een “tweepersoons” matrasje van een stapelbed met boven naast voor en achter je mensen die snurken, hoesten, stinken, kletsen, lachen….Ach, gelukkig kan ik dit goed, het hoort erbij. Je loopt de meest populaire trail van “Europa” of de wereld zelfs. Je kunt deze trail alleen in juli en augustus lopen. Mensen uit Canada, US, UK, Azië en alle landen van Europa zijn we tegengekomen. Heéél veel Nederlanders ook. En die moeten allemaal in of rond die paar hutten bivakkeren. En 22 uur stil is natuurlijk voor de meesten nog heel vroeg.