De voorgaande 5 blogs gaan over de Laugavegur- en Skogartrail. Ik voelde me lichamelijk behoorlijk aangedaan na 8 dagen trail. Vanaf het hotel in Skogar kon ik toegeven aan alle ongemakken van de wond op mijn scheenbeen, het gekneusde stuitje en een pijnlijke linkerduim. Het leek alsof mijn lijf het compleet had begrepen, het nog 6 dagen dapper had volgehouden, maar nu bij het einde van de trail alles uit haar lichamelijke handen en voeten liet vallen. Ik transformeerde acuut tot “Kneus”. We hebben ons per bus naar Reykjavik laten transporteren en zijn neergestreken in Downtown Guesthouse. Het omgebouwde ziekenhuis had een aparte hostelsfeer, enorme gangen en veel gemeenschappelijke ruimtes met tafels en zitbanken. Mooi, konden we s’avonds hier onze kaartvrienden uitnodigen. Zo hebben we in dit Ijslandse onderkomen recht tegenover de kerk Halgrimskirkja onze laatste gemeenschappelijke uurtjes kletsend en kaartend doorgebracht. Zij vlogen de volgende dag terug naar huis en wij hadden nog drie dagen.

Oké…er is een levende vulkaan in de buurt…. we hebben op zich gelegenheid erheen te gaan….betekend wel een pittige hike van 7 uur met flink wat hoogtemeters up en down…. de wind stond verkeerd, dus mogelijk is benadering verboden ivm giftige gassen…en dan zien we helemaal niks….daarna nog 6 uur rijden naar hotel in het noorden. Het kón gewoon niet in mijn gebrekkige toestand en Paul had er al helemaal geen oren naar om tot zo extreem laat te moeten autorijden. Dus nee, we doen het niet! Ik heb in de auto nog alles gelezen en gekeken aan liveblogs maar het was echt niet zomaar ff gaan kijken. Een beetje spijtgevoel heeft ons toch nog dagen achtervolgd….

Het was een redelijk saaie autotocht van Reykjavik naar Akureyri. Ik herinner me de uitzichten niet meer zo goed. Na het lopen vanaf Landmannalaugar is zo’n autoweg natuurlijk altijd saaier. Voor Paul vermoeiend ook nog want heel smal en tweebaans, dus rondkijken ho maar. Op het moment van accomodatie boeken een maand geleden waten er geen hotels meer beschikbaar in Akureyri en moesten we uitwijken naar Hjalteyri. Zo belandden we op de bovenste verdieping (penthouse noemen ze dat dan) van een zeer afgelegen bijzonder hotel met een mooi verhaal. Een familie die dit oude schoolgebouwtje (alweer) had opgekocht en met de hulp van vrienden in 10 jaar tijd tot dit gastenverblijf heeft getransformeerd. Héél ruim opgezet, héél veel kunst aan de muur…en totale rust. Onze verdieping was groter dan groot maar vooral de sfeer, de uitstraling en het uitzicht waren kalmerend en troostend. Ik heb er twee dagen zó van genoten!

Vanuit ons schooltje was het een dikke kilometer lopen naar het dorpje Hjalteyri met haventje en restaurant (huizen of inwoners heb ik niet gezien). Prachtig licht, prachtig weer, prachtige avond. We hebben daar nog een hele tijd rondgehangen, genoten van het Ijslandse sfeertje. Compleet uitgestorven, heerlijk. De eerste avond durfde ik met open wond nog niet in onze jaccuzi….maar ik genoot op afstand met Paul mee. We hebben maximaal genoten van het penthouse, wat een ruimte, mooie inrichting en luxe.

De volgende dag zijn we op puffinjacht gegaan. We hadden ze allebei nog nooit gezien. We houden niet van excursies waar je op een volgepakte wiebelende boot zit en naar een eiland wordt gevaren waar je ze dan op de kliffen ziet zitten. Genieten komt bij mij met nogal een eisenpakket. Stilte, tenminste éven niemand om me heen en alle tijd hebben, zijn er drie van. Dus excursies vallen meestal af. Op internet vonden we redelijk vlakbij een mogelijke spot. Wij in een uurtje erheen gereden met niet echt hoge verwachtingen. Google maps bracht ons bij de vernoemde plek met een “vuurtoren”. We moesten een prikkeldraadversperring over, privéterrein op en de heuvel op. Niks te horen of te zien….. het regende ook zachtjes ondertussen….en toen ineens…geluid…gekwakel…gefladder….en daar begon het. Tientallen…..nee honderden….uiteindelijk wel duidenden ….zaten er over de randen van het klif. Het beste kon je op je buik over de stenen en het natte gras dichterbij schuiven…We hebben genoten! Twee uur lang gewoon ernaar gekeken, zo dichtbij mogelijk proberen te komen…een scherpe foto proberen te maken… tot we geheel verzadigd waren en onze puffinhonger gestild hadden. Grappig dat we dat allebei hetzelfde hadden. Met het noorderlicht hebben we dat ook…nog steeds…geen idee of dat er nog es van gaat komen. Nu waren als kinderen zo blij dat we dit kadootje nog kregen op de laatste vakantiedag….een haalbaar alternatief voor de onhaalbare vulkaan. Zeer tevreden reden we terug naar onze oase van schoonheid en rust.

Barst….we hebben mijn been in plastic verpakt en we zijn samen gaan bubbelen. Met een onbetaalbare fles wijn in de jacuzzi….Het miezeren werd regenen en het regenen werd plenzen. Paul gaf het op. Ik heb met de stoetregen op mijn hoofd nog zeker een uur terug liggen denken aan de voorbije weken. Het uitzicht voelde ik nog maar was niet meer te zien. Ijsland op zijn best. De natuurlijke heetwaterbronnen in Landmannalaugar had ik overgeslaan…. maar daar waande ik me nu in.

Ondertussen is het bijna drie weken verder. Lichamelijk er een stuk beter aan toe nu. De wond is sinds een paar dagen dicht, met hulp van antibiotica is ie langzaam geheeld. Er zal een leuk aandenken op mijn scheenbeen prijken…samen met alle voorgaande littekens. Ik kijk terug op een enerverende reis. Eindelijk na drie jaar is het ervaren, Ijsland is gevoeld. Veel nagedacht hoe ik voorzichtiger met en zuiniger op mijn lijf moet zijn. Hiken met volle bepakking vraagt een betere voorbereiding…goed onthouden! Nieuwe reizen lichten al op aan de horizon. Mijn 60e levensjaar start met de eerste keer New York voor mij en eindigt met Alaska in de zomer 2023. De voorbereidingen zijn al begonnen.