Het moet er toch ooit van komen.

Na één week zomervakantie in de UK terug op eigen bodem. 5 weken “niks” voor de boeg met alleen Lowlands als afsluiter voelde toch wel beetje jammer als hobbyreiziger.

Paul ging weer werken en de drang iets buitenshuis te gaan doen was enorm. Dus…in één dag lid geworden van Vrienden op de Fiets (is dus ook voor wandelaars), route gedownload, 4 adresjes geboekt en rugzak gepakt met 13,5 kg. De volgende ochtend op de trein naar Winsum. Vanuit Winsum per bus naar Pieterburen en 5 uur later dan mijn voordeur stond ik bij het startpunt (is toch een hele reis hoor, je zou ook in Parijs kunnen staan in die tijd). Vanwege de erg kortdag planning kon ik alleen een goedkoop bed vinden op 6 km van startpunt vandaan, dus mijn proloog was een wandeling van Pieterburen via de kust naar mijn caravannetje in Den Andel. Mijn rugzak voelde te zwaar, belachelijk ondoordachtzaam ingepakt. Lichtgewicht pakken draait bij mij toch weer op een overdreven zware rugzak uit. Na een half uurtje lopen in de heerlijke noorderzon, genietend van de bloemetjes langs de velden, werd ik ineens overvallen door een watergordijn dat mij én mijn rugzak een douchebeurt gaf, ik kreeg gewoon mijn regenpak niet snel genoeg aan. Dat begon lekker… best doorweekt, beetje koud en klam bereikte ik na 10 km mijn minicaravannetje. Mijn droogmaaltje bereid (ik vind die adventure zakken nog altijd écht lekker gelukkig) in het kneuterige onderkomen terwijl de regen de hele verdere avond en nacht op het dak kletterde, ik sliep er heerlijk op. De volgende ochtend om 6:30 uur weer vertrokken, na wederom een Expedition breakfast uit een zak. Ik had mijn ondergoed stiekum boven het electrische kookplaatje gedroogd.

Ik was op weg, op Pieterpad. Een heerlijke eerste dag gehad, genoten van het onderweg zijn en compleet vakantiegevoel. Ik was hier nog nooit geweest, ik ben nauwelijks mensen tegengekomen, veel sneller dan gedacht in Winsum aangekomen en dan tja…het is pas vanaf 17 uur inchecken bij Vrienden op de Fiets (VodF). Eerst op terrasje een paar uurtjes doorgebracht met een jonge vrouw die ik op het pad ontmoette en erg interessant levensverhaal aangehoord. Ik hou van bijzondere levensverhalen…. en eigenlijk heeft iedereen een bijzonder verhaal… Daarna nog op een bankje in een park 2 uur “liggen” slapen want toch wel héél moe na 20 km (en dat levensverhaal). Gelukkig was het droog en zonnig, perfect weer eigenlijk.

Wat een grappig concept, dat Vrienden op de fiets. In Winsum bij iemand thuis in een achterkamertje geslapen, beetje rommelig en niet bepaald schoon, maar ach, dat vergroot het reisgevoel ook een beetje. Weer een interessant verhaal beluisterd van de huiseigenaar aan het gezamelijk genoten avondmaal. Om 7 uur na wederom een gezamelijk genoten ontbijt aan de wandel richting Groningen. Lekker weer, 23 km voor de boeg en een hóóp vlak landschap. Toch wel beetje saai na twee dagen wandelen en zo kort na de uitzichten van het Coastal Path in de UK. Máár… ik geniet écht van het op pad zijn, ja ik vind dat Pieterpad geweldig, ik zou zou zo weken door willen lopen, de rust daalt langzaam in. Een pijn aan rechtervoet komt op…blijk ik een blaar te ontwikkelen aan de zijkant van mijn voet, nog nóóit heb ik een blaar gehad in mijn Meindls, nu heb ik echter een nieuw paar wandelschoenen aan, ietsje lichter aan de voeten dan mijn “berg”schoenen… en ja hoor… blaar. Erger nog, begin ik ook mijn linkerknie te voelen. Maar ik ben er gekomen. In Groningen slaap ik in een heerlijk bed en schoon keurig huis, ik vind die dame dan wel iets minder interessant. Ik eet bij een populair eetcafé op het terras, zomers sfeertje, lees uren in mijn boek tot het bedtijd is en wandel terug naar mijn bed met 10 verse muggenbulten. Heerlijk sfeertje in Groningen.

Volgende ochtend 7 uur wandel ik door het centrum van Groningen richting Zuidlaren. Ik doorkruis de mooie binnenstad waar ik zeker nog es met Paul terugga. Ik pas de struisvogelpolitiek toe wat pijntjes betreft…. ik eil het niet voelen en weten…ik vind het veel te leuk op het Pieterpad. Dit houd ik 16 km vol. Dan is het gedaan! Knie kan en ik wil niet meer. De 13,5 kilo op mijn rug en de vier dagen achtereen meer kilometers lopen dan ik ünerhaupt gewend ben, hebben me genekt. Ik zit op een terras ergens in de bossen richting Zuidlaren en besef dat ik moet opgeven, naar huis moet, per bus en trein… nú! Terwijl ik zó happy was en zo genoot…. Echt klote. Ik moet me thuis echt eens gaan buigen over een aanpak op lange termijn van mijn knieën.

5,5 uur later val ik Paul om zijn nek, samen een heerlijk zomers weekend in onze prachtige tuin doorbrengen is geen straf. We beseffen beiden dat plannen maken voor de future geen garantie biedt. Ik zal aan de bak moeten; fysio, sportschool misschien, maar zeker consequent iets van oefeningen gaan doen rondom die knieën. Maar die paar dagen Pieterpad waren toch een succes! Ik heb genoten voor zolang het ging! Nog vier weken zomervakantie te gaan.