I have to start blogging before I forget the details of the first few days. There have been so many impressions the last ten days, i do not know where to start. We flew from Zaventem and that was a positive experience. We arrived far ahead to be able to drink calmly an airportwine, as an official toast on the holiday.

Ik ga over op het Nederlands, gaat sneller en is helaas nog steeds veel leuker om te doen.

We hebben vooraf gedoe gehad met RyanAir die de vlucht cancelde en zodoende sloot de aangepaste vlucht niet meer aan op de huurauto, die konden we pas de volgende ochtend ophalen. Ons hotel zou ons ophalen maar niemand met een bordje “DeKoster”. Nu waren we ook uren later dan gezegd maar zij kunnen toch ook de vluchttijden checken?! Per taxi dus naar ons hotel…de eerste Dirham ervaring. “Is het een redelijk bedrag, rijdt ie nu gruwelijk om of niet, relaxen of me er druk over maken….” en uiteindelijk maar eraan overgegeven. We zagen op de airport een hele rij voor de telephone-loket voor een lokale simkaart waar ik achteraf enorm spijt van heb gekregen die niet aan te schaffen. Heel hanfig om contact op te nemen met je hotel onderweg of Googlemaps te raadplegen. Geen idee of het hotel nog open zou doen om 2 uur s’nachts. Ja dus. Fijn. Niet al teveel tegenslag. Slapen en de volgende dag zou de reis toch pas echt starten. Marrakesh zo snel mogelijk verlaten. Deze vrijdag was per slot van rekening toch gewoon een werkdag.

• 

• 

• 

Taxi terug naar airport voor de helft van het geld (zie je wel) en in de rij bij Hertz voor onze Jeep. En nu ga ik niet overdrijven: we hebben 3,5 uur in de rij gestaan voor we aan de beurt waren en nog es een uur later reden we weg in… geen Jeep… en wat we later in het donker op een onverharde weg ook merkten, niet eens een 4-WD. Godverdomme, weer genaaid. Weet ik veel of zo’n joekel van een auto met wielen twee keer zo groot als mijn Aygo wel of niet 4WD heeft, ze kunnen me alles wijsmaken, blijkt maar weer. Én na 3,5 uur in de rij ben je ook kwetsbaar, je wilt zo graag weg….

Maar goed, zaterdag 3 uur waren we ‘en route’. Al vrij snel in bergachtig Atlasgebied richting Ait-Ben-Hadou. Met onze eigen Tomtom werden we door het gebergte geleid. Het weer werd slechter en slechter hoe hoger we kwamen. Ik keek mijn ogen uit als bijrijder. Altijd handig die mannen die liever zelf rijden dan naast mij op de andere stoel. We waren in Zuid-Marokko. Geweldig.

Ik houd best van extremen en dit weer viel daaronder. Een sneeuwstorm. In Zuid-Marokko. Weliswaar op 2100 meter hoog, maar toch, -1°C. Hmmm, het wordt toch nog wel beter hoop ik.

Dat je maar met 20km p/u vooruitkomt hadden we wel een beetje verwacht, maar dat het juist donker begon te worden toen we de verharde weg verlieten voor de laatste 10 km was minder. Ik was nog redelijk optimistisch want we hadden toch een 4-WD! Het ging van schemer-naar pikdonker en van grind via hobbelkeitjes naar brokstukken en kuilen waar je soms niet doorheen kón, terugsteken in het pikkedonker in een compleet wegloos berglandschap..ik ben niet gauw bang, ik hield me doodstil om Paul niet op de zenuwen te werken die zich overigens als een ware held ontpopte. Serieus, hij manouvreerde en reed als ern ware kamikaze of misschien beter, tankbestuurder door het landschap. En ineens stonden we voor een weg. Alleen lag die zo’n 3 meter hoger. Je keek daarboven tegen de vangrail aan en wij stonden daar beneden dus. Dankjewel Hollandse Tomtom! Even vergeten dat er in het buitenland ook nog hoogteverschillen kunnen zijn. Paul rende de auto uit op zoek naar een uitweg… haha… echt grappig…zo ken ik hem helemaal niet… één brok adrenaline…Maar het werkte, geen idee hoe hij het gefixed heeft, maar we zijn uiteindelijk op de verharde weg beland. Bleek dat er gewoon een verharde weg naar ons dorp liep. Ja, zegt onze onze hoteljongen, dat doen tomtoms wel vaker.

• 

• 

• 

• 

Onze Riad vinden was een klein avontuur vergeleken bij het verstreken laatste uur, maar duurde toch ook nog een uurtje. Iedereen was enorm behulpzaam, belde voor ons naar ons hotel, die stuurden een mannetje naar een parkeerplaats, koffers werden in kar geladen en daar gingen we, het middeleeuwse Ait-Ben-Hadou in. Door steegjes, brug over, trappetjes, een wirwar was het, nóóit zou ik dit terugvinden. Maar we waren er. Dag 1 was niet echt relaxed geweest, jezus. Reizen is interessant, maar ook doodvermoeiend. We tuurden om 22 uur door een raampje (van onze kamer) dat ook te zien is in een aantal episodes van The Game of Thrones. Misschien ga ik me nu eindelijk eens aan deze serie wijden.

Voor we de volgende ochtend deze historische plek verlieten heb ik eerst in alle vroegte, alleen met mijn camera…de omgeving verkend. Heerlijk vind ik dat. Steegjes door, trappetjes op en af, langs riviertje, bergje op, tips van een andere Europese vroege vogel van verder af dit dorp te fotograferen…en toen weer gewoon de weg teruggevonden. Nog bijna aangerand door een verkoper die me binnenlokte in zijn winkeltje..en wat al te amicaal werd. Op zulke momenten ben ik zo blij met mijn onverschrokken geest en kan met zelfs een lach zo iemand zeer duidelijk zijn plaats wijzen, nonono, fuckoff! Het was de eerste ervaring maar niet de laatste helaas met dat soort pogingen. Rare snuiters. Ik denk er nu pas weer aan terug. Voor mij was het veilig, ik ben hierin erg sterk, maar voor een andere vrouw misschien niet. Klote eigenlijk, dat soort kerels.

Maar…terug naar de holidayfeeling. Dirham hier, dirham daar, voor carpark, luggagedrager, hoteljongen. Flink betaald voor het eten in de Game of Thrones setting en hup on the way naar M’hamid.

• 

• 

• 

• 

•