Arequipa ligt op 2300m hoogte en dat voel ik in mijn ademhaling als ik hier rondloop, vooral bergop. Heel verstandig besluit om hier 3 nachtjes te verblijven. Mijn b&b The Office is niet zo heel handig gekozen. Het ligt een uur lopen naar boven vanaf het historische centrum. Dat betekent een uur naar beneden gelukkig in de vroege ochtend. En die zijn nog vroeger dan thuis; 01, 02 en 03 uur werd ik wakker, dus het gaat de goede kant op met het ritme. Ik heb dan wel een paar uur in de ochtend (nacht) op mijn bed met wifi om wat zaken uit te zoeken die ik zonder internet op mijn telefoon nodig heb gedurende de dag.

Mijn eerste dag in Arequipa verloopt beroerd… het is al snel megadruk én heet in het centrum, mijn gelukzalige “ik ben alleen op pad en geniet” verdwijnt snel als het zweet op mijn rug staat en ik geen simkaart kan vinden zonder google maps. Mijn Spaans schiet hopeloos te kort. De bank rekent een veel te hoge koers voor de soles en ik loop doelloos rond zonder geld en internet. Eindelijk vind ik Claro (een provider die betrouwbaar zou moeten zijn), die installeren een simkaart maar het brengt géén internet. Als ik zeg dat ik niet vertrek voordat ie werkt, neemt ze mijn telefoon mee naar de technical service. Als ze terugkomt zegt ze dat het binnen twee uur allemaal goed komt. Ik verlaat Claro muy preoccupado…interesseert haar geen bal natuurlijk. Wél vind ik een cambia kantoortje met een goede koers! 4 soles voor €1. Fijn! Hier wissel ik bijna al mijn meegebrachte euros om de komende week met mijn geldbuidel vooruit te kunnen. Ik wil terug naar mijn bed….mijn benen houden het niet meer, ik houd een taxi aan en voor 10 PEN ben ik zo bergop gebracht. Daar had ik nog wel het 10-voudige voor over gehad. Waarom wil ik ook al weer op reis? Op zulke momenten zakt alle moed me in de schoenen. Mijn b&b is een mooi plekkie, maar ik ben de enige gast daar, geen gemeenschappelijk onderkomen, barretje ofzo…wel 6 honden die blaffen als idioten en tegen je aan schurken…en met de weinige kleren die ik bij me heb….je snapt het al. Slijm, vlooien, haren…. nee dus. Ik ben zo moe dat ik om 17 uur al in bed lig …..en natuurlijk is mijn simkaart niet gaan werken…grrrr. Mijn supervriendelijke host maakt me wel nog meer preoccupada. Ik had niet zo maar een taxi op straat moeten nemen, kán gevaarlijk zijn. In het donker moet ik niet alleen op straat lopen, het is niet veilig. En de Colca Canyon alleen…. dat is vragen om problemen…elk jaar verdwijnen er wel mensen….die verdwalen…ofzo. Nou ja zeg, ik ga niet echt gerust naar bed, gadver! Teveel frustratie gehad vandaag, dat moet beter kunnen morgen!

De volgende ochtend is mijn gemoed weer optimistisch! Ik ga in het donker op pad, met een plan! En alles verloopt ook volgens plan, joehoeee! Ik bezoek alle mooie dingen die er te zien zijn. Ik ontbijt héél lang op de beste plek ever! Ik vind een simkaart die werkt, van Entel, een schat van een jongen neemt alle tijd om alles uit te leggen én ik verlaat de winkel mét 5G! Ik lunch laat in een Thais/Peruaans restaurantje en eet mijn eerste ceviche, verrukkelijk! Ik houd weer een taxi aan die me veilig naar mi casa brengt. De enige zorg die ik nog wel meedraag is de weg kwijtraken in de Colca, maar die is voor morgen óf overmorgen.

Vandaag ingepakt voor de volgende episodio. Snel nog een keer op maandagochtend de laatste indrukken opdoen. Het is de hoogste tijd een taxi aan te houden die met mij mijn koffer ophaalt en me dan naar het busstation brengt. Hoor je nooit meer iets, dan heb ik de verkeerde aangehouden. Hasta luego!