Ik was thuis waarschijnlijk bang dat ik niks van India mee zou krijgen in mijn eerste twee weken bij Softouch en vroeg chatgpt wat ik kon doen in een week daarna, niet wetende hoe we ons zouden voelen. De tip om Vagamon en daarna Munnar te bezoeken hebben we ter harte genomen en als toetje Fort Kochi voor een beetje luxe westers toerist gevoel. We verlieten Softouch in de regen en hebben 3 uur in de regen gereden langs een aaneenschakeling van kraampjes langs de wegen, “dorpjes”, schuurtjes, onderkomens. Indruk van dit stukje India, best armoedig allemaal of is dit Ram modaal, een rotzooi of is dit de norm hier…Ik vind het een zootje, vies, rommelig… En met al die regen erbij ook modderig. Maar de mensen zijn relaxed en vriendelijk, lachen me altijd tegemoet, voor hun is het wellicht een prachtig rustig deel van India waar ook veel Indiërs op vakantie komen.

Vagamon, het is mistig, erg vochtig en ons hotel een beetje een tegenvaller. Nu wennen wij gelukkig best goed onder allerlei omstandigheden en de kou en het vocht nemen we hoe het komt. We verblijven een héle dag binnen, lezend, bloggend, slapend, niks doenend, onze twee weken behandelingen nog es goed laten inzinken. We gaan er alleen even met de host tussenuit om geld te pinnen. Goshie…die regen en grijze vochtige sfeer bereikt wel de grens van mijn optimisme. Hadden we niet gewoon naar huis moeten gaan na die mooie twee weken Ayurvedisme? Er is ook geen alcohol om je teleurstelling weg te drinken hè. Wel onze meegekregen medicijnen 🤮 . En toen brak de volgende ochtend aan.

Het was dróóg🐬. Meteen een 6 km wandelingetje kunnen maken voor het weer dichttrok. Dat was echt een verademing, een stukje lopen. Er zouden wandelroutes zijn hier, maar geen enkele uitgezette route gezien. De taxi arriveerde voor de volgende 4-uurs rit, sprak geen Engels, adres gegeven en een heerlijk rustige rit gehad. Zonder verwachting naar onze volgende stek vertrokken. Vagemon liet nauwelijks een indruk achter.

We moeten ons best doen niet misselijk te worden achterin. We rijden door heuvelachtig gebied, één lange kronkelweg met héél veel getoeter, steeds meer uitzicht ook….in principe…want vooral mist gezien…Dezelfde indruk qua levensstijl rondom al die kraampjes langs de weg. We kropen naar 1600m hoogte en bij het uitstappen was het nog kouder en vochtiger dan in Vagemon. Wel een hele mooie plek gelukkig niet ver van Munnar vandaan. Meteen een kacheltje gevraagd ook om het vocht te verdrijven uit ons hutje. Er is een heerlijk restaurant, een prachtig gelegen zwembad (ik hou alleen zelf niet van zwemmen in mijn te strakke oncomfortabele zwempak én het was ook te koud).

De volgende ochtend was er zón. Hup, oppad! Eerst Munnar verkend, voor INR 100 (€1) met tuktuk naar het centrum, iets groter dan Vagemon….zelfde armoedige bende…maar voelde vertrouwd….we waren na een uurtje wel uitgekeken bij de kraampjes, meer was er ook niet. Terug bij hotel…nog steeds droog, de wandelschoenen aangetrokken en op goed geluk gaan lopen. We belandden na 3 km afdalen eindelijk bij de theevelden die we vanuit ons hotel beneden zagen liggen en toen kreeg ik pas het eerste fijne reisgevoel…dit wilde ik zien! Zolang we konden hebben we door de plantages gestruind en goed kunnen zien hoe ze thee oogsten. Helemaal tevree terug omhoog naar het restaurant voor curry nr 75.

We hadden nog één dag te gaan en het was wéér droog. Een compleet ander gevoel, warmer ook….heerlijk! Een theefabriek stond op het lijstje. Helaas waren de mooiste twee fabrieken onbereikbaar door een grote landslide. We kozen een privé jeeptour omdat….ie werd aangeboden haha….een tuktuk ging zo hoog niet. De prijs schoot wel van INR300 (€3) naar INR2500 (=€25) om ons naar 2000m te brengen naar Top Station viewpont. We kregen hem+jeep voor de hele dag. Hilarische tour, hij stopte om de haverklap op de meest lelijke oninteressante plekken waar we in het begin ook nog braaf uitstapten (een aftands soort tuincentrum met amper bloeiend spul, een meertje waar je een boottochtje kon maken, een dam, nog een watertje…toen hij ons wilde dumpen op een plek waar je op de rug van een olifant een rondje kon maken, hebben we gezegd dat we niet meer wilden stoppen op weg naar boven, alleen als wij iets moois zagen….Bij elke plek stonden ook dezelfde tientallen kraampjes met dezelfde spullen. Net als in Nepal….wie verkoopt hier toch ooit wat van…. ?? Eten en drinken op straat valt helaas af, we wilden niet meteen een vieze bacterie-infectie in onze schone darmen…..en souvenirs hebben we ook al afgeleerd, iets leuks hier is troep thuis.

De theefabriek was het enige stationnetje nog waar we gingen stoppen, hier was het in eerste instantie om te doen….de tour was in het Hindi🤷🏼‍♀️…maar voor ons gelukkig ook nog een video in het Engels… theefabriek ✅….vond ik oprecht interessant!

Het laatste half uur omhoog naar het topstation was prachtig, schitterende groene heuvels met allerlei patronen van theeplanten. Bovenaan op 1900m de welbekende rij kraampjes (het was ook meteen einde van de weg) met teleurstellend uitzicht, de weg erheen was vele malen mooier. Op de terugweg spotte ik in het weiland twee grijze vlekken….blijken we de in het wild levende olifanten gevonden te hebben. Dat was de kers op het gebakje….ik, die nóóit wild spot…ik die als uitzondering van alle reizigers in hetzelfde gebied nooit een noemenswaardig dier zie…ik zag nu de olifanten🐬. Na 10 minuten staren en 300 foto’s waarvan je er thuis weer 295 verwijderd…net als de meeste van de 200 groene uitzichten…weer terug in de jeep, toch wel heel blij! Echt heel blij. Dieren in het wild spotten geeft toch een bijzonder gevoel. Onze volgende reis wordt een safari in Afrika denk ik. We werden ook nog voor de deur van ons hotel afgezet, wat een topdag!

Laatste bezoek is aan Kochi, hotel in gedeelte Fort Kochi. Weer anders dan verwacht. Ik had hier wel een meer toeristisch westers sfeertje verwacht…met terrasjes enzo…niet dus. Gewoon nog steeds in India, met dezelfde rotzooi overal, vervallen “woningen/winkels/bedrijfjes”…. wel meer toeristen hier en zelfs een aantal nederlands sprekenden in ons sjieke hotel…meestal één blanke met een Indiase familie…op familiebezoek denk ik. Het was warm op zeeniveau, erg warm zelfs…zó warm dat ik gezwommen heb….in dat te strakke badpak. Én het was de eerste plek waar we alcohol konden bestellen. We durfden bijna niet meer, bang dat het pijn zou doen na die hele ontgifting. De wijn was duurder dan het hotel zelf…ik wist dat niet dat alcohol in India zo moeilijk was.

Nu onze laatste dag in Crown Plaza hotel bij vliegveld, doe maar luxe. (Heeft Paul geboekt). Eindelijk onze gintonic in het vooruitzicht. In het restaurant blijkt het ….dryday ….te zijn. Neeeeeej, dat méén je niet. Het is 1 augustus vandaag, elke eerste dag van de maand is het in heel India verboden alcohol te kopen of te schenken, blijkt….nu. Ja, we hadden er zin in, ja ik heb de minibar meteen gecheckt, nee, in de eerste twee weken totaal niet aan alcohol gedacht, ja, de laatste week wel een paar keer… Met gezonde nuchtere koppies gaan we de laatste nacht in India in. Weltruste!

Rond Kochi in de taxi naar het vliegveld overigens een modern aandoende stadse uitstraling gezien, met alle licht- en reclamezuilen, grote geasfalteerde wegen etc. Er is blijkbaar een heel groot verschil tussen stad en platteland. Het was wel nog donker.