We wilden een tussenstop op de weg van Bretagne naar Calais. In Calais zouden we de Eurotreintunnel nemen om in Wales familiebezoekjes af te leggen. In de UK hadden we dus ook nog een hele rit voor de boeg. Ik had in de vroege ochtend tijdens het tikken van de regen op ons tentdakje het plan opgevat om vervroegd Bretagne te verlaten en de lange reisdag in tweeën te hakken. Een beetje surfen op het web had me naar dit plaatsje gebracht aan de kust, Étretat. Hier zou de zon nog twee dagen schijnen. De aankomst na toch nog een uurtje of 4 rijden was spannend…érg drukke toegangsweg naar de kust…lange rijen auto’s aan beide zijden van de weg in de berm geparkeerd. Families slepend met zee- en strandspul én kinderen natuurlijk richting waar wij ons hotel hadden. Lange oprit naar een zeker Chateau…. ook weer helemaal vol geparkeerd tot aan de ingang van onze bestemming. Nog een paar u-bochten omhoog en hopsa, ineens een privé parking. Wat een opluchting. Met geen mogelijkheid had ik dat hele eind omhoog met mijn koffer willen slepen. Erg hoog golfbroeken- en bijbehorende golfgezichtengehalte in en rondom het hotel, want gelegen aan een golfbaan, maar daar liet ik me niet door van de wijs brengen. Wij hadden de laatst beschikbare kamer in dit toch wel prachtig gelegen hotelletje gekregen en we gingen het er van nemen!

Het bleek een strandje tussen hoge kliffen gelegen met een bewaard gebleven kapel op de top wat een toeristische trekpleister bleek te zijn. Je zag een lint van mensen omhoog lopen als mieren naar hun nest. Heel geruststellend om dat vanuit de andere kant op de top te kunnen aanschouwen, liggend in een strandstoel met parasol en een gin-tonic naast je. Weer heerlijk liggen lezen tot het tijd werd om af te dalen naar het gepeupel haha. Nog steeds best druk op het boulevardje en het keienstrand. Waarschuwingsborden (alleen in het Frans) dat het verboden was de keitjes (pebbles in het Engels…maar wat is het woord in het Nederlands…..ohja, kiezelstenen) mee te nemen. Dat komt zo’n beetje op hetzelfde neer als dat er op ons Noordzeestrand zou staan “Verboden zand mee te nemen van het strand”……

We liepen het kleine mooi aangelegen dorpsstraatje in en kregen gelukkig een tafeltje in het op Foursquare (app van Paul) aanbevolen restaurantje. Das wat anders dan droogvoer uit een foliezak. Dikke vette oesters, echt een mondvol vlezig sappig zeevoedsel….Ik hoef ze nu even niet meer hier in Eindhoven te bestellen, deze ervaring moet eerst slinken. We hebben waardig afscheid genomen van de Franse westkust. In de avonduurtjes nog op de boulavard rondgehangen en toen ons nestje opgezocht. Nog nooit eerder een hoekkamer gehad met ramen haaks op elkaar, naar twee kanten uitzicht. Met een heerlijk koel zeewindje door de kamer was het zalig slapen.

De zeemeeuwen maakten mij wakker met hun gekrijs, alsof ze door de kamner vlogen. Ik had het idee opgevat om voor de eerste badgast buiten te zijn dus hup in de kleren, getooid met camera naar de kliffen. Paul is hier s’avonds altijd enthousiaster over dan s’morgens…..na één keer aansporen laat ik hem met rust. Ik ga ook net zo lief alleen eerlijk gezegd. Ik met de meeuwen, de golfslag en mijn gedachtes in de vroegste ochtend zijn mijn favoriete uurtjes van de dag. Fijn sfeertje. Pas als ik de eerste klif afwandel komen de eerste andere vroege vogels (die geen vogels zijn) naar boven gewandeld. Het lijkt me een mooie tocht die GR20 die hier langswandelt. Als ik nog kan lopen na mijn pensioen is dat zeker een optie. Of als we in 2021 nog steeds niet mogen vliegen….kan ik altijd nog de kustpaden gaan wandelen vanuit Nederland naar beneden….

Als ik beneden over het kiezelstrand loop langs de uitgesleten krijt-of kalkrotsen, komen er langzaamaan meer mensen tot leven. Het wordt tijd om terug naar het hotel te gaan. Paul blijkt ondertussen op het andere klif (“de klif “is óók goed, even opgezocht) geklommen te zijn….dus doe ik die ook nog even aan….maar ik heb eigenlijk geen zin meer, de magie van de ochtend is voorbij….. en ik krijg enorme zin in koffie.

Het was de bedoeling deze dag niet als reisdag maar als vakantiedag te beleven, dus ……na het ontbijt wel op tijd uitgecheckt, maar daarna nog uren lang op het perfect gelegen terras liggen lezen. Met Corona in de hotels is er geen ontbijtbuffet meer maar moet je alles de avond ervoor bestellen…beter gezegd …aankruisen ..wat je de volgende ochtend op je ontbijttafel wil krijgen. Nu bleken wij erg aankruiserig geweest te zijn want onze tafel werd beschamend volgeladen met van alles. Omdat we het ook niet in onze tas durfden stoppen en laten liggen zonde was, hebben we alles opgegeten en konden daardoor die uren op het terras makkelijk uitzingen. Pas op het eind van de middag sleepten we ons naar ons autootje om naar een geestdodend hotel in Calais te rijden voor de trein naar de UK in de vroege ochtend.