Deel 1 Kathmandu, Lukla, Namche en weer terug.

Ik wilde terug naar Nepal. De trekking met Paul vorig jaar was goed bevallen en smaakte naar meer. Ik besloot solo naar een ander deel van Nepal af te reizen. Mijn aantal schoolvakantieweken overstijgen het aantal vakantiedagen van Paul zodanig dat soloreizen ook nog makkelijk erbij kunnen. Onverwachts sluiten zich twee zonen bij mijn plannen aan. Moeders vertrekt met de oudste en jongste zoon naar Kathmandu. Alledrie hebben we minder tijd in de voorbereiding gestoken dan vooraf voorgenomen, allemaal hebben we hier onze eigen redenen voor gehad. We gaan gewoon en zien wel!

Op de heenvlucht worden we met mijn goedkeuring verplaatst naar zitplaatsen met meer beenruimte. Als we geweten hadden dat we de hele reis drie krijsende baby’s erbij kregen, een continue aanloop van toiletbezoekers en een doorlopend dichtklappen van talloze deurtjes door een tiental stewardessen….tja…Les 1: nooit meer de stoelen bij “de keuken” accepteren. Slaaploze nacht nr1 was een feit, máár… we zijn in Nepal.

Met simkaartjes en roepies verkennen we kort Thamel. Na een lekker maaltje vroeg naar bed. We drinken geen alcohol voor en tijdens de trekking, alles om hoogteziekte te voorkomen. Moeilijk, maar gelukt. We hebben een hele dag om in Kathmandu door te brengen. Slenteren, lekkere luchtjes opsnuiven, tempeltje hier en daar, lekker afdingen overal. Mijn ervaring van vorig jaar leverde heel wat roepies op. Lijkverbranding van heel dichtbij meegemaakt, per ongeluk zaten we in het “familiedeel” en de uitstekende voeten waren wel heel dichtbij, snel weggeslopen en aan de overkant van de rivier plaatsgenoem, voelde toch respectvoller. Bij de Monkeytempel eerst de naastgelegen kermis bezocht, geweldig! Wat bij ons 40 jaar geleden al afgeschaft is, is hier nog te zien. Een moter die in een steile houten ton tegen de wand opklimt. Heette dat niet “Steile wand”? Ik vond het best een uitdaging de totaal verroeste stellage op te klimmen die tijdens de show begon te rammelen als een centrifuge. Ik vind het ook niet meer fijn te kijken naar zo’n jonge meid die elk moment naar beneden kan storten met die al net zo gammele moter. Ik voelde de angst af en toe in mijn buik. Toch werden heel blij en uitgelaten van deze onverwachte portie Nepalese cultuur.

Vroeg naar bed weer, maar we sliepen alledrie nauwelijks… toch beetje spannend allemaal wat de komende twee weken ons zou brengen. Onze vlucht naar Lukla waar vandaan onze hike vertrok was om 6 uur s’ochtends geregeld, wat inhield om 01:30 uur in de auto naar het vliegveld in Ramenchap, waarvandaan ze alleen nog vliegen naar Lukla. Slapeloze nacht nr2 was een feit. Iedereen die ooit in een bus, auto of jeep heeft gereden in Nepal weet dat slapen geen optie is.

De vlucht naar het “gevaarlijkste vliegveld ter wereld” waar we toch wel nerveus voor waren, viel enorm mee. Zondagochtend 7 uur waren we in Lukla. Na ontbijtje aldaar de definitieve beslissing genomen geen gids en drager te nemen en lekker zelfstandig te gaan. Dat kan dus nog gewoon. Je koopt een permit waarmee je zelf de verantwoordelijkheid neemt. Prima. Ik had er enorm zin in te vertrekken. De 13 tot 14 kilo’s op onze ruggen voelde nog acceptabel. Eigenlijk begon de reis, de hike, nu. We waren gebroken door gebrek aan nachtrust, maar de eerste dag zou máár 4 uur lopen zijn.

Het was druk op de route, extreem druk. Mensen, koeien, paarden, muilezels en ezels, allemaal bepakt, van extreem zwaar tot trailrunnertasje. Wat een heisa! We liepen vol goede moed het eerste deel van de trekking richting ons einddoel Gokyo, genoten zoveel mogelijk van de drukte, de hangbruggen, de rivier, Nepal. Aangekomen in Phakding het fijnste teahouse gezocht en bijna meteen in onze warme slurven geschoven.

Om 7 uur liepen we al weer vol goede moed bergop. We hadden een 10 uur durende klim voor de boeg. Deze dag staat bij mij als zeer heftig gemarkeerd. Mijn oudste zoon Jelmar bleek achteraf al last van hoogteziekte te hebben en daarbovenop begaf zijn knie het gedurende de laatste zeer steile 2km. Ik werd teruggeworpen in de tijd door hem zo te zien strugglen. De jongste, Milan, liep daarentegen als een kievit omhoog. Ik heb me ook omhooggezwoegd, al verdwenen al mijn klachten bij het zien van Jelmar, zo werkt dat, je wordt dan zelf sterker omdat dat nodig is. We zijn uiteindelijk na inderdaad 10 uur aangekomen in Namche. Mijn Strava zegt 4:15 uur bewogen te hebben, 1040 hoogtemeters in 13 km afgelegd. Ik geloof het niet helemaal hier met Strava, maar mijn tempo registreert ie waarschijnlijk veelal niet.

In Namche het Yak Hotel uitgezocht als rustplek. Eenmaal in bed overviel mij een enorme zwaarte, zorgen om Jelmar die rillend van koorts in bed lag, zorgen om hoe verder, zorgen om mezelf… Om 03:00 uur werd ik wakker, mijn hart ging tekeer, steeds als ik wegviel schrok ik wakker in ademnood…slapen kón gewoon niet. Oké, ook ziek dus. De daaropvolgende dag was een hel. Ik óók hoogte verschijnselen?! Het was onze geplande aclimatisatiedag, die kwam te laat dus. Ziek zijn in een ijskoud teahouse, op een houten plank, zelfs in je heerlijke warme mummieslaapzak… is geen pretje. Ik ging aan alles twijfelen. Slechte voorbereiding? Te krappe planning? Te snel omhoog? Te oud? Te krakkemikkig? Waarom ben ik in godsnaam hier? Ook had een Nieuw-Zeelandse veertiger me de situatie geschets rondom Gokyo, sneeuwstorm, 40 cm sneeuw…práchtig zei ie, wat een geluk hadden we! Crampons was wel comfortabel, ja! Daar lag ik s’nachts met mijn hoge hartslag ook aan te denken… kan ik dat überhaupt wel? Want dan zie je met een beetje pech geen trail meer…pieker pieker.

Op de dag dat we eigenlijk verder moesten naar Dole werd het klip en klaar, vertrekken was geen optie. Ik lag nog misselijk op bed en Jel met stekende koppijn en koortsig. Milan is in de ochtend een hike bergop gaan doen om zijn energie kwijt te kunnen, en misschien ook om wat teleurstelling te verwerken. Ik heb hem aangeboden met gids samen verder te trekken, maar dat was totaal geen optie voor hem, de lieverd. Hij ging lekker de berg op. 400 hoogtemeters maken, steil omhoog naar het Everest View Hotel. Hij was terug voor we het wisten. Helaas was het bewolkt op de top, weinig Everest view dus en teveel medegangers wederom om hem zielerust te bieden. We zijn gedrieën op advies van hotelbaas naar de dokter gegaan. Jelmar kreeg diagnose “met helicopter terug naar Kathmandu”. Te pijnlijke knie én te weinig zuurstof in bloed. Ik bleek 93% zuurstof te hebben, dus niet zeuren, niks aan de hand. Milan zat ook rond de 90%. Tijd voor opties nagaan en knopen doorhakken. Milan en ik mogen gratis meeliften met de helicopter, willen we dat? Jelmar geeft aan ook zonder ons zich prima te kunnen vermaken in Kathmandu. Ik heb Milan laten kiezen, en wederom was splitten voor hem geen optie. Oké, einde trekking dan. “Kunnen we dan wel pas morgen of overmorgen terug?” Wat moet ik in godsnaam nog 10 dagen in Kathmandu? Tijdens de 30 uren op bed had ik deze trekking allang sterk gerelativeerd en kon makkelijk afstand nemen van onze strakke planning en de Gokyo Ri vol ijs en sneeuw, maar afstand nemen van deze frisse berglucht en dorpssfeer ging me toch iets te snel.

Dezelfde middag probeerde ik dezelfde route naar het View Hotel ook af te leggen maar liep eerst drie keer verkeerd. Het zal weer es niet. Hele hordes lopen naar boven en ik presteer het om drie keer compleet de verkeerde kant op te lopen. Toch deed het me goed buiten te zijn. Toen de trap omhoog serieus steil werd, schoot na iedere drie stappen omhoog mijn hartslag >150. Met de wetenschap van die 93% hield ik het nog tot 3770m hoog vol, mijn handen tintelden hevig en ook mijn benen begonnen vreemd te voelen. Dit bleek een bijverschijnsel van de Diamox die ik de dag ervoor geslikt had, raar gevoel, maar niet eng. Ik voelde me na de hike weer een stuk beter.

De volgende ochtend wilde ik het nogmaals proberen, 06:00 op, Milan uit bed getrommeld en gaan met die banaan, voor de drukte uit. Die helicoptervlucht kon ook best een dag later. Wederom een afslag bergop gemist, maar we voelden ons zo goed dat we besloten dan maar een langere hike te maken. Gewéldige 5 uur gehad, ons 10,5km zeer happy gevoeld en heel bewust de laatste tocht gemaakt (zonder zware rugzak!) in deze regio. Prachtige hike via Khumjung naar View Hotel en terug naar Namche. Nu kon ik met een rustig gemoed terugkeren. Jelmar was ondertussen ook hersteld van de hoogteziekte, zijn knie voelde beter met de dag, we hadden alledrie weer goede zin en alle spellen kwamen op tafel.

In een dikke deken gewikkeld al toepend, qwixend en 31-end de laatste avond in Namche doorgebracht. Nog wat indrukwekkende familieverhalen aangehoord van de hotelbaas, leuk hoor! Zijn vader maakte als sherpa deel uit van de eerste Mount Everest expedities, het familiehotel is er al vier generaties. Foto’s aan de muur van een onherkenbaar Namche.

De volgende ochtend na drie nachten in Namche nemen we afscheid van ze en gaan met helicopter naar Lukla. Daar vier uur gewacht op de volgende etappe naar Kathmandu. Ik ga niet uitwijden over het hele gedoe op Lukla, corrupt of niet, rondom deze vlucht die Jelmars verzekering uiteindelijk gaat betalen. Er worden mensen en spullen gratis meegevlogen (natuurlijk, snap ik, die helicopter vliegt toch) en hier in Lukla wordt er onderhandeld, hordes mensen vertrekken allemaal vóór ons…het zal wel… we zijn in Nepal, we zijn rijk, we zijn niet (meer) ziek, we verstaan er natuurlijk allemaal geen klap van…en de uren verstrijken…en hiermee ook de kans die dag daar nog weg te komen.

Ineens zitten we er toch in. Een totaal onverwachte ervaring, per helicopter door de Nepalese bergen…..gewéldig!

In Kathmandu worden we per ambulance naar het toeristenziekenhuis Swacom gebracht…met sirene….haha…en daar vertoeven we noodgedwongen zo’n 5 uren. Jelmar kan met brace (zonder al te veel gewicht) gewoon lopen maar toch willen ze hem een nachtje houden…het moet niet gekker worden…Álles proberen ze tot MRI aan toe, die we beslist weigeren. De pest is dat we een papier van ze nodig hebben zodat de verzekering van Jelmar de vlucht dekt. Ze zullen dikke rekeningen sturen voor deze tijd met hun doktoren, fysiotherapeut, ultrasoundbehandeling waarvan het apparaat het niet doet etc. Jelmar belt uiteindelijk met een overkoepelende internationale verzekeringsorganisatie en die zien in hun systeem dat Swacom als frauduleus te boek staat. “Gewoon gaan” adviseren ze, maar wel mét papieren. En die zijn na 5 uur nog niet klaar. We vertrekken!

S’avonds op het rooftopterrace aan de Tuborg….. en nieuwe plannen maken.