In mijn voorjaarsvakantie een meerdaagse wandeltrip gepland om een beetje meer in shape te geraken voor de komende Nepaltrek in april. Het is 5 uurtjes rijden vanuit Eindhoven naar het Harzgebied, waar je heuvels kunt bewandelen tot 1100 meter hoogte. Voor Milan en Anna vanuit Berlijn is het net zolang treinen en we ontmoeten elkaar in ons chaletje in Osterode am Harz.

We hebben vooraf drie uitdagende wandelingen uitgezocht uit de Rother wandelgids met tussen de 400 en 500 hoogtemeters. Het blijkt een bijzonder gebied met ook bijzondere weersomstandigheden…..en dat zal blijken. De doelen en verwachtingen zijn vooraf al uitgesproken om teleurstellingen te voorkomen, we gaan er alle vier voor. We hebben voor 4 dagen al het eten in onze Aygo gepropt en kunnen ons volledig concentreren op de tochten. Het is zo heerlijk om mijn enthousiaste vrolijke jongste zoon weer es om me heen te hebben. Met hem en de oudste zoon ga ik in april/mei naar Nepal en deze dagen zijn bedoeld om es te kijken hoe dat gaat, drie dagen achtereen met 16/17 kilo op de rug en vooral de hoogtemeters. Hij loopt mij er ongelooflijk makkelijk uit, het is net of er geen gewicht in zijn rugzak zit, daarbij maakt hij met die stelten zulke grote stappen…niet bij te houden. Dat wordt nog wat in Nepal, hopelijk is Jelmar meer van mijn tempo….maar ik vrees dat ik het oude langzame moedertje zal zijn daar. Anna huppelt ook vrolijk omhoog…maja ….die heeft geen gewicht in haar rugzak….of niet eens een rugzak….dat telt niet. Wandeldag 1 is meteen de hoogste, tot aan Brocken op 1100 m. We wandelen in de Harz, waar een kever het hele woud heeft uitgedund, serieus. Sinds 2019 is er een complete kaalslag aan de gang die ze met man en macht en allerlei aanpakken proberen te stoppen. Het is een waar bomenkerkhof, heel bizar, maf landschap. Zoals na een grote bosbrand met als die grijze stammen, heel mysterieus sfeertje eigenlijk. De mist maakt het nog naargeestiger. Op de top zien we totaal niks en de gure wind maakt dat we na een snelle lunch in een vies onderkomen de terugweg inzetten. Gelukkig is de terugweg minder steil, dat is gunstig voor mijn knieën, want ook die ben ik aan het testen. Toch kan ik s’avonds, zelfs na een bad, niet meer lopen van de spierpijn.

Wandeldag 2 sta ik redelijk fit op, spieren zijn gedurende de nacht aardig hersteld. Ontbijt en inpakroutine zit erin en we vertrekken al om 8:30 uur. We moeten 30 minuten rijden naar de start en hebben een prachtige afwisselende tocht vanaf Radauwasserfall. Er is iets meer kleur in de bossen onderweg, langs een riviertje, over de stuwdam (oude grenspaal tussen oost en West-Duitsland staat precies midden op de dam, ze hadden het stuwmeer toentertijd precies gehalveerd) We lopen helemaal om het meer heen, wat verrassend mooi is. Het begint ook te sneeuwen, heel gezellig, dat maakt het lopen nog specialer en sfeervoller….al voel ik de kilometers wel en ben heel blij dat we de auto bereiken na 18,92 km volgens Strava. Maar dan…..maar holymoly wat dan….het volgende uur heb ik doodsangsten uitgestaan en iedereen met mij. Ik stapte nietsvermoedend in de auto (ik reed al die dagen omdat Paul niet kan rijden met zijn wandelschoenen aan) en we vertrokken. Oh…wacht ff…uh….sneeuw”storm”achtig weer, dun laagje sneeuw op de weg…kan ik dit wel? Ik reed voorzichtig maar begon me toch ongemakkelijk te voelen en af te vragen wat er zou gebeuren als ik moest remmen. Paul voelde de paniek al opkomen bij mij…hij moest kiezen tussen het risico van zijn schoenen die het pedaal niet goed voelen of mij laten rijden….Niet zo’n moeilijke keus haha en ik zou stoppen als het kon, maar eigenlijk durfde ik al niet meer te stoppen. Er kwam al een afslag….ja, hier afslaan mam, gewoon met de bocht naar rechts, riep Miel van de achterbank. Niemand had nog echt door hoe glad het was…..het was de eerst bocht. Ik voelde meteen dat het dus héél glad was, op mijn zomerbandjes wilde ik de bocht door….Paul riep in mijn oor “gear!”…..geen idee wat ie daar mee bedoelde (later ja, remmen door terug te schakelen, duh). Ik remde, met het rempedaal dus gewoon en begon te schuiven, te draaien, te weet ik wat….totaal geen controle meer….iedereen voelde het meteen….dit is mis. Ik greep blind naar de handrem, we schoven nog wat geloof ik en we kwamen wonder boven wonder stil, vraag me niet meer hoe. Vlak naast een al omvergereden paal en vlak voor de auto die voor ons al half in de greppel lag. Niks aan de hand! Ik had mijn eerste wegglijervaringmetauto achter de rug, zonder schade en zat met trillende handjes achter het stuur. Paul nam redelijk koelbloedig over, ik achterin, voorin nog een angsthaas (Anna….die bleek compleet in paniek te zijn) en naast mij Milan die stoer Paul probeerde bij te staan, maar achteraf toegaf ook peentjes te hebben zitten zweten. Paul heeft blijkbaar ooit training gehad in een voertuig onder controle houden (in een tank….dan kun je het zeker in een Aygo). De 35 km naar ons huisje is in mijn ogen op puur geluk goed gekomen, te zien aan al de stilstaande auto’s onderweg, één op de kop zelfs, waar een jong stel net uitgekropen kwam, heel bizar. Op de andere rijstrook die heuvelop ging, stond het compleet stil. We zagen onszelf echt al de hele nacht in de auto vastzitten. Want noway waren wij heuvelop gekomen en we wisten echt niet hoe de route zou verlopen. Verscheidende keren voelde het als we de weg afschoven, in een bepaalde bocht voelde ik toch echt dat Paul het niet in de hand had, we gingen alsmaar harder bergaf…ammehoela contole….al zei hij van wel. Mijn god, wat een stress was dat. En dat allemaal op die vreemde puist in de Harz, waar het weer rare dingen doet. Maar we zijn thuisgekomen. Paul was de held, Superman is er niks bij.

We zijn na deze enerverende ervaring allevier best uitgeput, maar herstellen toch ook weer snel. Zo’n avontuur is altijd leuk om op terug te kijken, het verbindt ook hah. Lekker badje, wijntje, puzzeltje en overheerlijk eten bereid door de jongsten maakt alles goed. Mijn spieren voelen wel tot het uiterste getergd, ik loop nog moeilijker dan de dag ervoor , Paul heeft ook behoorlijk wat energie gegeven en we liggen er vroeg in. Wandeldag 3 haakt Anna af, het was toch wel een beetje veel allemaal. Ik zet geen stap meer in de auto, no way en we zoeken een nieuwe route vanuit het huisje. Verrassend mooie tocht gevonden via Komoot. Er ligt een knisperende laag sneeuw en de zon breekt door. Puur wintersportgevoel. Toch ook weer 400 hoogtemeters in de 16,5 km, maar het gaat me goed af. Ik begin eraan te wennen. We lunchen in een prachtig hutje van de Duitse wandelverein en krijgen weer een nieuwe sneeuwlaag in de middag erbij. Het is supergezellig met Milan, een soort grote pup die continue om je heenhuppelt, in je kuiten bijt en je nooit met rust laat. Nu Anna er niet bij is, ben ik het doelwit.

Na drie dagen flink wandelen kijken we terug op een geslaagde training. Anna heeft de laatste avond weer bijzonder lekker gekookt en er is nog alle tijd voor spelletjes. Heerlijk vind ik deze combi van in- en ontspanning. Zondagochtend is het inpakken en het Berlijnse koppel op het stationnetje in Osterode afzetten. Wat een fijn tripje was het. Ik heb alle vertrouwen in Milan voor de trekking in Nepal. Hij heeft zijn wandelgear getest, alle oude spullen van Paul passen prima en kunnen zo mee. Ik heb minder vertrouwen in mijn eigen conditie, ik moet nog 7 weken aan de bak.