Follow my blog with Bloglovin

Mijn fysio-krachttrainingen die ik nu sinds 4 weken volg geven me soms zo’n spierpijn dat ik mijn bed uitkruip ipv spring. Zoals deze ochtend, de tweede dag na de training die er helemaal op gericht is om alle spieren rondom knieën zodanig te versterken dat ze me 6 weken aan de wandel houden. Dat wordt het enige échte gevaar voor mij: gaan mijn knieën het houden?

Ook na een trainingswandeling met 20 kilo op mijn rug kan ik zo’n stijf gevoel krijgen, zelfs spierpijn in mijn voetzolen ken ik. Als ik eerlijk ben…spring ik nooit meer mijn bed uit….Eigenlijk ben ik sinds die val in Ierland eind oktober 2015 niet meer echt fit geweest. Het is steeds een beetje aanmodderen gebleven. Ik lees zelf mijn wandelverhaaltjes op FB nu terug om dit blog mee op te bouwen tot een volledig Rocky Mountains verhaal vanaf momemt besluit in juni 2015 tot terugkomst in september 2016.

Mijn kniebreuk in oktober heeft er een totaal andere kleur aan gegeven dan gepland. Er is een ander proces van voorbereiding, acceptatie van beperkingen en ouder worden in het algemeen naast komen lopen. Oók interessant maar minder vlotjes, stoer en flitsend. Nu hoef je in je eentje ook niet stoer en al helemaal niet flitsend te zijn, een groot voordeel van alleen zijn voor mij. Bang zijn is voor mij ook van een totaal andere orde alleen. De eerste opkomst is hetzelfde maar omdat er níemand is om de angst aan te tonen, te laten groeien tot paniek, te gaan schreeuwen of hyperventileren, samengevat in dramaqueenerig gedrag, krijgt “bang zijn” hele andere uitingen. “Hoe red ik mezelf hieruit?” is wat telt. En tot nu toe red ik me overal uit….. maja….er is ook eigenlijk nog niet écht iets gebeurd….terwijl ik alleen was. Het alleen zijn heeft zich beperkt tot max 3 dagen volgens mij. Dus het wordt eens tijd dat er wat gaat gebeuren!

Oktober 2015   Snowdonia is een natuurpark in Wales met alpinegebied, oftewel rotsen. 

Hikedag 1 vol goede moed en onder ervaren begeleiding vertrokken. Ik heb een grote bek, oké, maar ik, een “flatlander” met twee wandelvakanties ervaring en hij, die op zijn 16e al de Matterhorn beklom, is ook vragen om moeilijkheden. 

Dus die eerste dag was ZWAAR! En hij had nog wel de minst moelijke tocht uitgezocht! Regen (horizontal rain), windkracht hard (50 miles/hour at the summits) en totale mist op de bergen, géén uitzichten alleen grijze rotsen! 

Climbing this rock was on the edge for me, the wind was blowing só hard I could hardly stand upright.

Het lijkt of hiken voor Paul pas écht leuk is, als het moeilijk wordt. “Hope for the best, pack for the worst”, zegt ie steeds, maar volgens mij hoopt ie ook stiekum op “the worst”. Het beetje vertrouwen dat ik in de zomer in de Alpen had opgedaan met onverschrokken een rotsblok op- of aflopen sijpelde hier in no f..time tussen de rotsblokken weg. “A bit slippy, Darling” riep mijn Welshe bergbok steeds..alsof ik dat al niet had gevoeld. Het was voor mij wachten op de eerste uitglijder die er natuurlijk ook kwam. En godverdomme, wat kun je hard neerkomen op die stenen. Maar dag 1 uitgelopen en s’avonds zeer voldaan voor het haardvuurtje met een port en slechts één blauwe heup met twee vermoeide knieën. Wielrennen heeft één enorm voordeel t.o.v. hiken: afdalen is genieten/herstellen/uitrusten/afkoelen. En dat kun je bij hiken wel vergeten, daar is afdalen “a tough job my lady”.

Dag 2 geheel hersteld aan de start. Géén regen, joehee! Wel keiharde ijzige wind, maar mijn “gear” had daar geen moeite mee. Uitgerust met Rab, Mountain Equipment, Icebreaker underwear, Fjälkraven en Montane ben ik tegen alle weersomstandigheden in de bergen bestand. Daar ligt het niet meer aan! 

Geen mist vandaag, dus zeker meer genieten onderweg. Het is prachtig in Snowdonia. Enorm genoten! Tot in de afdaling het (weer) begon te regenen en vermoeidheid optrad. Ik kreeg ineens zo’n pishekel aan die glibberige rotsblokken zonder duidelijk pad en elke stap onduidelijk of je voet blijft staan waar je hem neerzet. En ja hoor, flatsch! Eerste serieuze slipper is een feit. Linkerarm voelde als afgescheurd (wat ie zeker niet is, maar ik had enorme dramaqueen neigingen) maar we moesten natuurlijk door. 

Gejatte foto van internet, dezelfde berg, hier met zon. Dit ben ik dus niet.

Maar afdalen met één werkende arm en een bozige Caro mondde binnen een paar minuten uit in serieuze val 2. En dat is iets vreemd. Je valt en in een fractie van tijd weet je niet waar, hoe en of je gaat neerkomen. Dan voel je stenen en glij je door terwijl je been in een vreemde hoek ergens onder je blijft haken en je ziet en voelt je knie en wéét dat het niet oké is. (klinkt heel dramatisch, i know) En dat was einde wandelvakantie Snowdonia. 

De rest van de afdaling ging samen met mijn bergbok die tot een reddende SintBernard transformeerde nog langzamer dan daarvoor. We zijn (in het donker) bij de auto teruggekomen, ik kon toen nog best lopen zelfs op het vlakke. Einde stoere dappere sportieve verhalen. 

De rest is miepen&piepen, zeuren&leuren en huilen als een kind. Zó met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik alleen naar de Rockies. Ik had niet eens een pleister bij me. En ik ben (nu zeker) gewoon banger dan ik wil weten. Hoe mijn hart sneller gaat kloppen van extase als ik op mijn wielrenfiets een berg mag afdalen, zo klopt ie van angst als ik mijn Meindls meer dan 45° neerwaarts zet. “W’re gonna work at that”, zegt die Welsherd dan. Tuurlijk! 

Een hoop geleerd deze week…. En noodgedwongen mijn hele nieuwe reisgids “Don’t waste your time in the Canadian Rockies” uitgeplozen. Die voorbereiding kan op de bank gelukkig.

Kiekjes van de bergen vanuit de auto , daar had ik moeten wandelen..

Morgen maar es een foto van die knie laten maken, geen idee hoe ernstig het is.

Breuk in knie, twee weken fixatie heeft alle opbouw below zero gebracht. Ik ben zwaar teleurgesteld.