Follow my blog with Bloglovin

Dag 3 in Mammoth Lakes.
Jetlag, 5 uur wakker, 7 uur gedouched, gepakt en gezakt loop ik langs de weg op zoek naar een gezond ontbijt.

Ik vind alleen een bakery.
Vreemd gevoel… ik ben op reis en dit voelt ook als een hele andere wereld aan. Om 8 uur bij de ranger in het visitorcenter mijn permit opgehaald, toegangsbewijs tot de trail. Van de hele riedel regels blijft vooral de poepregel me bij. Minstens 100 feet van water vandaan in een gegraven kuiltje en je wcpapier meenemen!! Das precies waarom ik geen hond heb, omdat ik die stront niet wil meenemen. De zin vergaat je ter plekke.
Om 9 uur komt Katie me ophalen. Een vrouw die op FB (ik ben al een half jaar lid van de JMT-groep en had daar ook mijn verhaal gepost) aanbood me te helpen door me op te halen en naar de trailhead te brengen. Mijn hele in duigen gevallen logistieke probleem opgelost. Zit ik ineens aan de koffie in Mammoth bij een gepensioneerd stel van bijna mijn leeftijd met een verhaal waar je mond van open valt nadat het met water was volgelopen.

Ik kan het hier niet helemaal opschrijven, maar ooit 10 jaar in Antwerpen gewoond, na zijn pensioen met een zeilboot 10 jaar lang samen de oceanen (ook ons Texel en Zierikzee trouwens) bevaren en o.a. eilandjes bezocht waar ze met de inheemse stammen uiteindelijk zo vertrouwd raakten dat ze met hun rituelen mee hebben mogen doen. Ze hebben een website van deze 10 jaar zeilen en er is een documentaire over één van deze eilanden. Zelf nog geen tijd gehad er naar op zoek te gaan, maar zeer inspirerende mensen. Nu zijn ze met een camper hun eigen continent aan het ontdekken. Soms zijn ze even thuis om bijv. mensen zoals ik te helpen. Wat een geluk had ik! Met de kleine auto brachten ze me weg (een mega 4-wheel Mercedes).
En zo stond ik 4 uur later aan de voet van mijn trail. Veel te snel ineens ….Iehkkk. Geen internet…geen uhhh winkels…..geen mensen….geen licht….woehhhh….

We zijn samen 2,5 miles opgelopen. Ik wilde nog verder maar de zeer rustige, vriendelijke, op de achtergrond blijvende partner van Katie greep in. Ik moest hier mijn tent opzetten.
Altitudesickness was een serieuze zaak. We zaten nu al op 10.400 feet, en ik moest zeker niet meer stijgen. Oké! Ik luister.
Een uur later (nadat mijn tentje stond) waren ze weg. Heel vreemd!

Mensen die je net een halve dag kent en waar je je al helemaal senang bij voelt. Ik voel me soms net een zwerfhond die dankbaar zo maar bij iemand een thuis kan vinden.
Daar zat ik dan, mijn potje te koken, tandjes te poetsen en hup tentje in.

Slapen ho maar….Ik had hoofdpijn en was bang voor de hoogteziekte.