Het is zaterdagmiddag, ik heb een pro lens geleend van Olympus om even te oefenen met deze 7-14mm superlens voor ik volgende week met een vergelijkbare huurlens vertrek naar Egypte. Fotografie blijft een side-ding waar ik maar geen echt grip op krijg. Een scherpe foto maken blijft zo lastig voor mij, alsof mijn onrust zich altijd afspiegelt in mijn plaatjes. Ik dacht laatst: “Dat is dan maar zo.”  Net zo goed als ik mijn onrust niet onder de knie krijg in mijn ” normale” leven, waarom dan wel in mijn foto’s?  Ik ga me er maar niet meer heel druk over maken, laat gaan, blijf gewoon proberen en vooral genieten van het er mee bezig zijn.

Ik kwam om 18.00 uur aan bij Bosch en Duin, lekker veel parkeerplaats vooraaan. De meeste families, honden, opa’s en om’s waren reeds huiswaarts. Nog een enkel jengelend kind (té lang gebleven denk ik dan) maar dat mocht de pret niet drukken. Ik wandelde met nieuwe Teva’s die ik moet inlopen en mijn rugzakje met camera, statief, boterhammen, water en papieren zakdoekjes (piesen moet ik altijd wel ergens) de duinen in en het gebeurde meteen. Echt instant! Er kwam een blijheid omhoog, een enthoussiasme ook …ik durf het nauwelijks te schrijven maar toch was het zo, een waar geluksgevoel. Gewoon door in mijn eentje bepakt en bezakt de stilte in te wandelen. Aan de voet van de duinrand nog langs een paar dappere zandklevers stappen, uitgelaten vriendengroepjes met kinders die maar geen afscheid konden nemen van de prachtige zaterdag…maar een tiental meters verder zag ik niemand meer. Er kwam langzaam warempel ook rust over me heen. Wat heb ik dit gemist, merkte ik. Het alleen de natuur in gaan waar je niemand meer tegenkomt. Overweldigend fijn.

Als je samenwoont doe je toch minder makkelijk dingen alleen. Zeker een lange wandeling maken niet als je allebei net zo veel van eropuit trekken houdt. (dit moest ik op zoeken… waar ligt bij eropuittrekken de spatie?) Maar Paul is drie weken op werkreis, vandaar. Ik ben alleen thuis, verval in oude patroontjes en geniet er stiekumpjes wel van. Rondstruinen in de Duinen, wat een genot. De zon gaat onder en natuurlijk was het te mooi om waar te zijn dat er ook nog een gloedoranje rode lucht ontstond, net het laatste half uur ligt er een wolkenrand voor die niks doorlaat. Jammer, maar ik heb het sowieso naar mijn zin. Ik loop verder en verder, en het voelt alsof ik inderdaad door de woestijn waadt, best zwaar ook trouwens, door dat mulle zand. Ik ben benieuwd hoe ik dat volgende week ga doen. Het schijnt nog makkelijk 35° te zijn in de Sinaï. Schemer valt in, ik moet de richting in de gaten houden want heb geen tent bij me. Het licht is niet zo mooi als ik had gehoopt. Ik zet de terugweg met moeite in, ik wil niet naar huis, ik voel me ook een zandklever. Op een bankje  aan de bosrand ga ik zitten, eet wat en blijf daar hangen tot het pikkedonker is. Héérlijk. Met de flashlight (ook geen headtorch bij me natuurlijk) van mijn iphone loop ik door het bospad terug naar de auto. Ik heb maar heel even het gevoel dat ik kan verdwalen. Check toch even googlemaps of ik de goede kant op loop.