En ja hoor, zon! Na ons laatste nachtje in Schardam waar we gisteren uitgewoond aankwamen, vertrekken we in de zon vol vertrouwen op een goede afloop van dag 3. We logeerden bij een heerlijk Amsterdams stel waar we s’avonds werden uitgenodigd bij hen aan tafel. Dat is natuurlijk een risico ….. maar wat geweldig als dat goed uitpakt en we met vieren en evenveel flessen wijn een dolle avond beleven. Een sociaal kadootje op enige afstand. Die twee gepensionneerde mannen hadden me daar toch een droomplek gecreëerd, meteen aan het water, dat we bijna niet wilden vertrekken.

Wat een genot weer met de zon in je gezicht te lopen. Het wordt een makkie vandaag. Er heerst een stille maandagochtendsfeer, geen mens op de weg. We zijn stout en klimmen over een hek om de winterroute te volgen die door een broedgebied gaat. We hadden eigenlijk om moeten lopen maar heel voorzichtig en stilletjes bewegen we ons door het natuurgebied. Prachtig! Eindelijk waanden we ons in de natuur, dat was het enige stukje van de drie dagen. Er heeft hier inderdaad nauwelijks iemand gelopen. Hoog gras, weer zeiknatte schoenen maar nu van onderaf. We zijn heel happy en voelen ons super op vakantie. Na het natuurgebied vervolgen we over de dijk, één rechte weg naar Edam. 10 kilometer ofzo. Het is fijn omdat de zon schijnt, omdat we niet gestoord worden, omdat we geen haast hebben en omdat we simpelweg genieten. Er is niks te zien, stolpboerderijen rechts, water links. En allerlei watervogels. Ach ja. We doen het ermee. De rugzak van 14 kilo drie dagen op de rug, 18,23 en 15 km lang is een goede eerste oefening. De hiel heeft het gehouden, slechts wat spierpijntjes die aangeven dat het nog niet helemaal vanzelf gaat. Maar de kop is eraf. Want als het toch eens zo zou zijn dat in juli het vliegtuig naar Ijsland tóch vertrekt met ons erin…dan tja…is dit nog maar het begin.

Ondertussen naderen we Edam. We worden volgens de route door het hele dorp geleid. Schattig hoor die huisjes, watertjes, bootjes….mensjes…

We nemen de bus naar Hoorn, daar op de trein terug naar Enkhuizen, nog zonder mondkapje, en we zijn weer terug bij de auto. Dat was het vakantietje op zijn Hollands. Of ik ooit nog verder wil met etappe 4 t/m 20… weet ik nog niet. Ik zou zo’n driedaagse ook in Zuid-Limburg kunnen plannen, of in Brabant, Drenthe… Zó ongelooflijk mooi vond ik het nu ook weer niet. Het was meer fijn om er even compleet uit te zijn en de rugzak weer te voelen. Zoveel extreem mooie herinneringen roept dat op. Maf hè, de rugzak. Dé associatie voor mij met vrijheid, natuur en bergen. Al liepen we nu vaak onder zeeniveau.