Eindelijk kunnen we weer wandelen in de Ardennes, ons lievelings-weekend-wandelgebied. Ijsland is ook open voor toeristen dus ons in 2019 geboekt en betaald reisje die we al afgeschreven hadden, gaat sinds afgelopen woensdag toch door. Oh… oké…goed nieuws toch? Jaahh… klopt… maar ik denk meteen óók aan de 7 Coronakiloos en ontwikkeld zitvlees met afgenomen spiermassa. Heerlijk dat je Corona van best veel dingen de schuld kunt geven. Het afgelopen half jaar is er door mij in elk geval niet getraind. Wel wat gewandeld… in Brabant…. zonder rugzak…dus: Alleekes Madammeke, hup mee die beentjes.

Vrijdagavond gearriveerd. Mét stoelen, koelbox, Doritos en twee wijnglazen starten we het trainingsweekend. Wel eerst onze Hubbahubba opgezet en slaapklaar gemaakt. De twee nieuwe voor Nepal aangeschafte superlichte slaapzakken worden voor het eerst getest. Al het andere materiaal voor Ijsland is ook mee.

Mijn kussentje bleek lek, is meteen gelijmd. Het grondzeil is niet waterdicht, de binnentent was nat té geworden onder de matrasjes…hmmm…vanavond mét footprint proberen. Je wilt in Ijsland niet je enige paar droge kleren via je grondzeil toch nog nat laten worden. De slaapzakken waren perfect! De matrasje ook nog prima. Kunnen we afvinken. En nu mijn lijf testen.

Het is zwaar. Ik kreun, steun, kraak en piep. Jezus wat een tegenvaller. Ik word met mijn neus op de feiten gepérst. Géén conditie, geen spierkracht, gevoelige velletjes onder de schouderbanden. Het schuurt, knelt, zweet, jeukt…en Paul loopt me daar fris en fruitig te wezen met zijn dikke kuiten. Híj hoeft niet te trainen… heeft nergens pijn… Hij zit toch ook al 4 maanden boven op zijn Coronawerkkamer?! Hij slaat nooit een bier, chips, bitterbal of soortgelijks over…. Welsche berggeit dattie is. Maar ik hou vol. Ik maak de hele 15 km vol. Mijn knie zeurt wel een beetje..bovenop de 6 Coronakiloos nog es 17 kilo rugzak én 500 hoogtemeters vindt mijn knie nie fijn, maar ala. Het is práchtig! Het is héérlijk weer in de Ardennen te zijn, met zijn vergezichten, (naald)bossen, boomstammen, gehuchtjes met veel te grote huizen… Zo rustgevend in het hoofd, dat dapper doorstappen de hele dag. Het weer is tegen de voorspelling dus boven verwachting goed, puur zomerweer, heet zelfs. We boffen enorm. En aangekomen bij de tent….

Om 21 uur lig ik al in mijn tentje, zeer voldaan…of beter gezegd gewoon kapotmoe. Wel hebben we braaf eerst onze gedroogde maaltijden (best before july 2019) weggewerkt…en ohhhhh er toch ook nog een frietje mét achteraan gegeten. Zo gaan die kiloos niet weg nee…maar ik vond het zó verdiend.

Zondagochtend! Herboren kruip ik uit mijn tent om 6 uur. Een hete douche maakt mijn spieren íetsje losser. Ik heb spierpijn in mijn rechterarm haha van het optillen van mijn rugzak. We pakken alles rustig in…het zonnetje schijnt weer heerlijk. Genieten met een grote G! Ik oefen met havermoutpap van water…ach.. best te doen. Voelt gezond in elk gaval. We gaan het vandaag gewoon nog een keer doen, besluit ik. Ik heb nog 3,5 week en zal gvd vooruit gaan. Een paar uur later staan we aan de start van een nieuwe route vanuit La Gleize.

Wederom een zonovergoten dag met wat meer wolkjes tussendoor. Mooiere route dan gisteren. Veel Amblève vandaag. Voelt íetsje minder zwaar, alleen is knie het daar niet mee eens. Ik strompel de laatste km uit. But i did it. 16 km met bepakking en de nodige hoogtemeters. Wat een succesvol trainingsweekend! Geweldig. Voelt als vakantie. Terwijl Paul ons terugrijdt naar huis typ ik dit verslagje, 100% tevreden.

Opbrengst: footprint gaat mee, mijn nieuwe schoenen doen het prima, cupasoup uit 2017 eindelijk op, alle verlopen maaltijden ook, ik moet nog aan de bak met 20 kilo op de rug…