Ik heb vakantie en ben al drie weken thuis. Dit is nieuw voor mij. Enigszins aan de Corona te wijten, anderzijds aan mijn lijf die me alsmaar met blessures opzadelt als ik iets meer wil doen dan gemiddeld in een sneller tempo dan gemiddeld misschien. Hoe dan ook, ik zit thuis.

Er zijn twee dingen gebeurd die me tot dit blog aanzetten.

1. Ik heb zojuist twee boeken achter elkaar uitgelezen die mij inspireren dit blog te schrijven.
2. Mijn zoon heeft even meegekeken naar mijn onoverzichtelijke website en me op weg geholpen daar wat ordening in aan te brengen. Dit resulteerde in een dag mijn eigen blogs lezen van de afgelopen 4 jaar, (pffffff 95!!) ze van de juiste categorieën voorzien en een bijpassende uitgelichte foto voorop. Je kent dat misschien wel, het lijkt op een kast uitmesten waar je al 20 jaar alle persoonlijke rotzooi in bewaard, of fotoalbums van 30 jaar “leven” doorscrollen….je valt van de ene herinnering in de andere. Ik heb dus een hele dag in mijn reizen van de afgelopen 5 jaar gerollercoast, ondertussen mijn tuin inkijkend of zelfs inrennend. (Er hupt al zeker vier weken een manke ekster in onze tuin rond, het is een soort huisdier geworden die we zelfs kattenbrokjes voeren. Op dit moment wordt ie aangevallen door andere eksters uit de buurt, die door beginnen te krijgen dat hier kattenvoer te halen is. Het wrede dierenleven speelt zich dus ondertussen voor mijn neus af, vandaar dat af en toe naar buiten rennen. Onze ekster, Scoobiedoo, is minder schuw en hupt alleen de struiken in, terwijl de rest het dak weer op vliegt en zo heeft hij weer even rust. Waar die schouwspel gaat eindigen….geen idee…De dierenambulance komt er in elk geval niet voor en wij zijn zo drie weken weg )Terug naar reden 1 en 2.

De boeken van Raynorr Winn zijn Het Zoutpad en de Wilde Stilte. Er zijn in verschillende kranten artikelen verschenen hierover en een vriendin (die wél de krant leest) tipte mij. Ik heb ze een maand geleden meteen op de ereader gezet voor Ijsland en in één ruk bij gebrek aan ijs en land thuis uitgelezen. Het verhaal past mij aan alle kanten. Het gaat over vanalles wat je zelf maar moet lezen, maar voor mij over een lange afstandspad, wildkamperen en in hoge mate afzien (dat laatste past dan wat minder …oké). De onrechtvaardigheid en onmacht die aan de start van het eerste boek speelt, maakte ik afgelopen week wél in het echt mee toen ik slachtoffer werd van serieuze whattsapp fraude (las of keek ik maar wel kranten of nieuws, dan had ik alle waarschuwingen hiervoor ook meegekregen). Dit hakte er ff flink in, maar o.a. door dit boek ging het relativeren toch net ietsje makkelijker, er zijn zoveel ergere dingen. Ik heb nog alles wat zij kwijtraakten en mij veiligheid biedt: een huis, een inkomen en een gezonde partner. Dakloos zijn met de dood op je hielen voelt natuurlijk anders. En dan het lopen…. dóórlopen….het nog langer doorlopen….het zoeken naar een geschikte plek voor je tentje….enz enz. Heerlijk om erover te lezen, ook al zit je nu even sip thuis. Natuurlijk kan het positieve dan niet uitblijven. Dat is wat ik uit deze boeken haal. Het langdurig op pad zijn, in de natuur, met veel stilte, liefst alleen (ik heb het nog nooit samen met Paul gedaan, Ijskand zou onze eerste gezamelijke trail zijn geweest), levert uiteindelijk iets bijzonder fijns op, van binnen, voor jezelf. Al je gedachten die ruimte en tijd hebben gekregen….een nieuwe plek hebben gevonden…. Ik vind het fijn te lezen als iemand anders daarover schrijft. Het brengt me zo weer terug in mijn mogelijkheden. Tesson doet dat ook zo prachtig in “Ongebaande paden”, hoe hij geneest gedurende zijn voettocht. In het Zoutpad blijft de man zijn lichamelijke ziekte de baas en komt hem zelfs te boven door deze levenswijze, dat geeft mij nu weer moed en vertrouwen. Gisterenavond de film “100 Metros” gezien, gaat ook over doorzetten en een ziekte proberen de baas te blijven. Ik die nu thuis zit met een zeer knietje, of een dik enkeltje, of een zeurend heupje…..altijd wel wat te mekkeren. Ik ga er godverdommekes gewoon mee door……met plannen maken, dromen, trainen, opbouwen, erover schrijven…..ik zal die 20 kilo op mijn rug krijgen en over de bergen kunnen gaan ermee. Heerlijk dat een boek dat teweeg kan brengen. Als klap op de vuurpijl gaan ze in het tweede boek als laatste wandeling ook nog de trail lopen die ik twee weken geleden heb moeten cancellen, de Laugavegur Trail, vanuit Landmannalaugar terug naar Skogar. Prachtig wat afzien je kan brengen, het leest als een helletocht door barre weersomstandigheden. De beschrijving in haar boek doet me gelukkig niet bepaald spijt krijgen van mijn beslissing niet te gaan haha…. maar de vouchers liggen er voor volgende zomer.

Dan mijn blogs, mijn herinneringen, mijn eerdere overwonnen blessures. Al heb ik maar 57 volgers, ik doe het graag. Het ordent mijn eigen leven. Of het anderen inspireert en aanzet tot stappen die je doen groeien en bloeien……weet ik niet….ik heb het wel eens gehoord…..dus dat geloof ik graag….Maar op dit moment inspireert het vooral mezelf haha om er mee door te gaan.

We vertrekken deze week voor een autoreisje met de fietsen achterop….. Nepal en Ijsland zijn met vouchers naar 2021 doorgeschoven. Deze zomer gaan we eerst de Bretonse kust verkennen en dan door naar Wales om Paul weer even “thuis” te laten zijn. Het Anglesey Coastal Path afmaken met Paul zit er helaas ook niet in voor mij nu, ik heb mijn knie zodanig geblesseerd dat met gewicht én bergop lopen geen optie is nu. Fietsen gaat wel….maar Paul zegt dat er geen fietspaden zijn in de UK. (Er is overigens wel hoop want Boris Johnson wil de fatty British op de fiets krijgen sinds Corona) Paul bedoelt eigenlijk ook dat hij niet zo van fietsen houdt. Hij voelt zich op de fiets net als ik te voet op een hellend vlak met losse steentjes.

Bretagne heb ik altijd al heen gewild, sinds het boek “Zout op mijn huid”, uit de jaren ’90. Nu heb ik niet echt zin in regen, koude en mist maar wel in: