Na twee jaar uitstel vliegen we dan eindelijk naar Kathmandu. We zijn opgewonden, ik weet totaal niet wat me te wachten staat en ben niet getraind voor bergwandelingen. Paul is 30 jaar eerder al meerdere keren in Nepal geweest én heeft een groot vertrouwen in zijn lijf, maar met mij erbij is het voor hem ook een onvoorspelbaar avontuur. De vlucht is behoorlijk vermoeiend, we vertrekken vrijdagochtend 9:30 uur van huis en zijn dik 24 uur later op bestemming, maar we zijn er! Onze gids haalt ons op en de stemming wordt meteen gezet met twee oranje bloemenkransjes om onze nek, ik geef me er heerlijk aan over. Bij vertrek uit het hotel in Kathmandu heb ik ze als twee hartjes op het bed achter gelaten. Positiviteit, liefde, vriendelijkheid met natuurlijk een bijkomstigheid van de noodzaak in de eerste levensbehoefte te moeten voorzien is de uitstraling van de mensen hier. Na twee jaar nauwelijks inkomsten uit de toeristentoestroom begint het nu weer langzaam op gang te komen voor de lokale inwoners. Onze gids zegt dat de prijzen minstens verdubbeld zijn op de plekken waar wij komen. Er moet heel veel schade worden ingehaald.

We lopen door de wijk Thamel, waar het aanbod voor toeristen zich heeft gecentreerd. Ik snuif alles op, het ruikt er namelijk heerlijk. Steeds komt er een zweem wierook voorbij tussen alle toeterende auto’s en scooters door, het hangt in alle straatjes. We slenteren langs de ontelbare hoeveelheid winkeltjes met zeer armoedige uitstraling en dito koopwaar. We dompelen ons onder in de levendigheid, de kleuren, de lachende gezichten en de begroetingen. Maar wat een cultuurshock, we bevinden ons ineens midden in deze stad na al die jaren en … nou eigenlijk niks… ik ben gewoon blij en voel me zeer bevoorrecht dat ik dit mee mag maken. Dankbaarheid is hier meer op zijn plaats dan alle voorgaande 500 dagen dat ik in mijn dankbaarheidsdagboek schreef.

S’Avonds spreken we met onze gids af voor het hotel en hij brengt ons naar een restaurant. Ik eet daar mijn eerste Dalbaat. Dit is wat de Nepalezen eten, de ene keer krijg je het iets uitgebreider voorgeschoteld dan de andere keer, maar altijd witte rijst, linzensoepje, groentecurry met soms nog spinazie, pepersausje en nog wat lekker miniprutjes. Ik vind het gelukkig heerlijk al sla ik de pepers over, mijn mond brandt al genoeg zonder. Er schuift ineens een vrouw aan, blijkt een soort compagnon, ik dacht eerst zijn vrouw ofzo, eet gewoon mee….. reden van aanwezigheid is ons totaal onduidelijk. Wij betalen. Ze willen de volgende dag ook allebei mee met ons als wij onze plannen vertellen voor onze laatste Kathmandudag voor vertrek trekking. We hakkelen een beetje en houden het vaag. Ik heb één dag samen met Paul, daarna zijn we 10 dagen op trekking met gids en drager…

Ons dagje Kathmandu besteden we goed. We wandelen naar Monkeytempel door zoveel mogelijk binnenstraatjes, die regelmatig dood lopen. We nemen daarna een taxi naar het Pashupatinath tempelcomplex om de cultuurshock ten volle te ondergaan. Ik aanschouw op gepaste afstand (meningsverschil met Paul over wat gepast is, maar ik ben zo meganieuwsgierig naar hoe zij dit doen) een crematie aan de heilige rivier. Een student heeft me daarvoor uitgebreid verteld hoe dat ritueel gaat, terwijl we in de rook stonden van de verbranding recht onder ons. En het is écht hè, onvoorstelbaar, in het openbaar… Er is maar een klein gebied niet toegankelijk voor niet-familieleden en toeristen. Het zijn nu nog vooral Indiase Hindoestanen die op dit tempelgebied afkomen, in de echte tempel op het complex mag je als niet-Hindoestaan ook niet naar binnen. Voor het laatste deel van ons plan (Durbar square) zijn we te moe, we nemen een taxi naar hotel, even relaxen op bed en gaan daarna ergens lekker eten. Ik geen alcohol meer, want morgen vertrekken we per jeep naar Syabrubesi, een monstertocht van 7 uur , en wil niet met koppijn achterin zitten. De dag daarna begint de trekking omhoog. Zin in!