De Tamang Heritage trail

Niemand heeft eerder opgemerkt dat in onze itinerary 31 april was opgenomen. Ineens viel het me op. Uhhhh, Raj….. deze dag bestaat niet….Het was al een zeer ambitieus plan vond ik, met te lange dagen op het eind en nu moest er nog een extra dag ingeperst worden. Tijdens het urenlange lopen de hierop volgende dag besloot ik dat ik dit niet wilde. Geen Gosainkunde dit jaar, geen heilige meren met weer een 4600m hoge pas over en daarna nog 15 km door… om de nietbestaande dag in te halen. Mijn knie deed het wonderbaarlijk goed maar de rek begon er ook wel een beetje uit te raken. Paul leek mij ook dankbaar voor het aangeven hiervan, hij zou altijd doorbikkelen maar vind het soms ook fijn als het even niet hoeft. Onze Raj had een alternatief plan voor ons. Dus terug naar het startpunt van de Langtangtrail, Syabru(besi) om de volgende dag te vertrekken naar het westen. We hebben nog vier wandeldagen over, één dag terugknotsen over de “weg” en zaterdagavond terugvliegen. We gaan een andere cultuur, ander volk, andere jurken, andere keelklanken….ander gebied doorlopen, ik heb er zin in. Snel bij de wifi wat achtergrondinfo over deze trail gedownload, het belangrijkste wat ik onthoud is dat het oorspronkelijk Tibetanen zijn die zich in de 13e eeuw hier zijn gaan vestigen en zich Tamang moesten noemen om zich te kunnen handhaven. Als ik aan Tibet denk, denk ik aan Zen…. dus altijd goed. Dag 1 klimmen we in de zon steil 750m omhoog, een shortcut tegen de berg op… we zijn optimistisch en hijgen ons omhoog….godverdommekes. No pain no gain is wel vaker ons motto …. Hoelang blijf ik dit soort inspanningen nog doen….?? Een totaal ander landschap ontvouwt zich. Groen, roodbruin, oranje paadjes van dennenaalden , de vallei die uitstrekt, bewerkte terassen met graan…. het ziet er gecultiveerder uit. Toch is onze lunchplek armoediger dan we verwacht hadden. Hier is in 7 jaar geen toerist geweest. De aardbeving in 2015 heeft deze streek het hardst getroffen en toeristen mijden sindsdien deze trail. De overheid doet heel weinig om te helpen.

S’middags trekt het dicht en lopen we de laatste twee uur in de regen…. jammer maar hoort er ook bij, het regenpak zit niet voor niks in mijn dagzak. Raj had mij een beschrijving gegeven van het dorp Gotlang waarbij mijn fantasie en waarschijnlijk ook de zin in beschaving er een totáál andere voorstelling van gemaakt hadden dan dat waarin we ons nu bevinden. Een paar duizend mensen leven hier in een bergdorp in krotjes, zonder enige luxe…naar mijn maatstaven. In de hele vroege ochtend loop ik alleen met mijn iphone nog wat sfeer op te snuiven, het langzaam ontwakende dorpsleven te observeren en te kieken met mijn iphone. Na de havermout en melkcoffee trekken we om 7:15 uur weer door richting Tatopani.

De tocht naar Tatopani gaat eerst geleidelijk omlaag en dan weer flink omhoog. Zijn we weer de hele dag zoet mee. We worden moe en moeier in lijf en leden. Het helpt niet dat Tatopani niks heeft…niks om even van bij te komen…geen stromend water…in het nieuwe “hotel” wel een kamer, maar thats it. Huh…vergeten aan te leggen ofzo? Dit is de eerste keer dat er ook buiten geen kraan is. En Paul en ik moeten stilletjes en beschamend aan elkaar bekennen dat we het wel een beetje gehad hebben met de accomodaties. Dat geveeg met de natte doekjes heeft zijn charme verloren. Die hurk pishokken ken ik nu ook wel. S’nachts schoenen aan moeten trekken, met je hoofdlampje op een megasteil trapje af, naar buiten, pispoephok in, hurken….doen wat je moet doen…met emmers water lopen hannessen om weer enigszins fris terug naar je bed te navigeren. (dat omhoogkomen daarna gaat ook steeds moeizamer) En echt… ik kan en doe het allemaal…helemaal prima… Maar gewoon… kweetnie…. tis ff genoeg….Tatopani had vóór de aardbeving in 2015 hotwatersprings en bijbehorende baden in het dorp. Die zijn nu tot geërodiseerde lege bakken verworden. Er wordt nu door Chinezen een mega hydroproject uitgevoerd in dit gebied…dat wat er gebouwd wordt aan huisvesting is voor voor de Chinese werklui bedoeld. Een enkele Nepalees kan er van mee profiteren.

Na Tatopani zou het een makkelijke dag worden naar Thuman. We gaan via Nagthali Ghyang (flink stijgen tot 3200m dat was niet echt heel makkelijk) waar we het laatste zicht op de Himalaya zouden krijgen…ware het niet dat we ons in de wolken bevinden. Toch genieten we even heel bewust van dit plekje, hierna zullen we alleen nog dalen. We nuttigen in het plaatselijke “hotel” hier ook een vroege Dalbaat. Hierna dalen we 800m af naar de eindbestemming van vandaag. Wohw, wat een aanslag op beide knieën. Dat gaat maar net goed. Er is een warme douche op gas (in de toilet…maar daar zijn we aan gewend). Voor ik me uitkleed wacht ik eerst tot ie warm wordt…en ja hoor… van 19° loopt het tellertje voor ik bloot ben al op tot 49°. Ik kan er dus niet echt rustig onderstaan, moet er zo’n beetje doorheen blijven lopen anders verbrand ik levend. Zo blijft alles toch altijd een uitdaging hier.