Dinsdagochtend 26 april vertrekken we vanuit Syabrubesi met onze drager Yogesh, die 15 kilo van ons beiden op zijn rug draagt, en gids Raj. Wijzelf dragen in onze rugzakken ieder ook zo’n 7 kilo. De jeeptocht van 7 uur van Kathmandu naar Syabru was “interesting” at least. Het is election-time in Nepal en dat uit zich in optochten van jeeps, vrachtwagens en tientallen scooters die zich luid toeterend van dorp naar dorp begeven. Op één van de wagens is een supergeluidsbox gemonteerd en daaruit schalt muziek of politieke teksten (denk ik). Het doet me denken aan Prins Carnaval en zijn carnavalstochten; verkleed, zingend en dansend met allerlei ceremonies omkleed. Ze verlaten er hun hotels etc. voor, reserveringen of niet, morgen zijn we er weer. Maar wij zijn op pad, met de benenwagen voor de komende 10 dagen. Dag 1 is het zwaarst. We hiken van 1500 naar 2500m in voor ons flinke hitte. Paul bezwijkt eraan want kan zijn hitte niet kwijt (a heatstroke he calls it) en belandt met pijnstillers in een heel vriendelijke lodge in Rimche, 20 minuutjes voor ons eindpunt. Gelukkig trekt ie na een paar uur liggen met flinke dosis pijnstillers helemaal bij. Iedereen denkt aan hoogteziekte, maar daar zitten we nog te laag voor. Ik maak praatjes met voorbijgangers. Het zijn vooral “rijke” Nepalesen die deze tocht ook lopen, naast de “arme” die de lodges hosten en je onderweg ziet met ezels, geiten of hout. Ik probeer wat te weten te komen over het leven voor hun in Nepal al is het Engels vaak moeilijk te verstaan. Per familie wordt er geprobeerd toch minstens één kind te laten studeren in Kathmandu, het Engels is onontbeerlijk om daarna in de lodge de toeristen te kunnen verstaan. Ze moeten na hun studie vaak terug naar hun dorp om mee te werken. Ik had nog zoveel vragen ……We blijven slapen in deze lodge en observeren wilde apen in de bomen. Je moet je bij deze hotelkamers een van houten planken getimmerd hokje voorstellen met golfplaten dak. Bed erin (plank) met matras (ook soort plank). Ik slaap er alle dagen héérlijk in en op. Als je buren hebt, hoor je ze ademen ….en de rest….🙈🙉. De wind over mijn gezicht s’nachts is heerlijk als de rest warm in mijn donzen slaapzak ligt. S’Nachts hoor ik wat schuifelen onder mijn bed….is het groot wat aan je kan knagen of klein genoeg om te negeren? Ik ben heel goed in geloof in het laatste….maar toch na minuutje oren spitsen, Paul gewaarschuwd. Hij is iemand die gaat kijken met een zaklamp… ik nóóit!! Gek hè, als ik alleen ben in zo’n situatie doe ik aan struisvogelen…en nu laat ik hem “sein veilig” geven. Beetje zeikerig wel. Ik heb het ook maar één keer gedaan. Alle avonden vallen we compleet gevloerd tussen 19 en 20 uur in slaap, wekker om 5:30 uur.

Dag 2 en 3 brengen ons via Lama Hotel en lodge Langtang Valley naar de hoogst gelegen lodge Kiyanji Gompa op 3800m. hoogte. De volgende ochtend dag 4 vertrekken we om 5:30 uur zonder gewicht op de rug, naar onze top. Er zijn hier verschillende opties, ook tot boven de 5000m, wij gaan voor 4600m. De opwinding en adrenaline stuwen ons omhoog, natuurlijk hijgen we daarbij als een afgeschreven stel wandelaars. Maar bovenaan zijn we happy …en ook stil. Genietend nemen we onze privé momentjes…lekker met je eigen gedachtes in de verte staren. We zijn daar met zeven mensen en als ik een stukje verder loop ben ik gewoon alleen. Dit was de reden om voor Langtang te kiezen en niet Annapurna of Mount Everest BC…de foto’s die ik zag van de top daar met honderden anderen, schrokken mij af. Het is een verrassend windstille en warme ochtend op deze hoogte. Van de uitzichten krijgen we geen genoeg. In twee uur dalen we aan de andere kant van de berg af en ik dank alle Boedhistische goden op mijn blote knietjes dat ze het volhouden.

Dezelfde dag 4 lopen we s’middags terug naar Langtang Valley. De eerste regenbui overvalt ons hier. Bek- en bek af arriveren we in de bijna verlaten lodge om dag 5 uitgerust maar met méga spierpijn in bovenbenen terug naar Rimche te lopen. Het kost me nog drie hikedagen voor die pijn eruit is. Dag 6 is een lange afdaling terug naar startpunt. Ik merk dag 5 pas op dat er in ons reisschema 31 april opgenonen is…uhhh… Raj…. shit…hoe gaan we dat oplossen. Met de kaart erbij komen Paul en ik tot het besluit dat we ons plan moeten omgooien. Geen verdere uitputtende klimmen en afdalingen, maar een nieuwe andere kant op, richting Tibet…. klinkt fijn. Toch komen we nog wel drie keer op dit besluit terug omdat het toch een beetje als een “loser” optie voelt. Maar als we (gelukkig allebei) eerlijk zijn, put het ons behoorlijk uit die hele dag lopen met die hoogteverschillen en kijken we ook uit naar een iets minder hoogdravend plan. Naast het super genieten en ál die ongelooflijke indrukken die we opdoen van het leven hier in het berggebied, is het ook best afzien. Waar we thuis of elders in Europa na een uitputtende wandeldag in een hete douche of bad stappen en in een lekkere tuinstoel bijkomen met een wijntje, is het hier in de ijzige kou bibberend hoopvol in een Nepalees wc-hok onder een soort van douchekop te staan die dan helaas toch alleen ijskoud water geeft…waarna je met je afgezwete plakkende zonnebrand armen en benen weer terugstapt in je stinkbroek en stijve riekende sokken. Koud douchen heeft grenzen! En die douchekop is er alleen in de meest luxe lodge haha. Dat zijn overigens de ergste situaties, de rest valt allemaal reuze mee. We kunnen ons aan alle Nepalese gewoontes best goed aanpassen, all part of the fun. Het eten vind ik héérlijk! Elke avond zitten we happy en tevree aan de Dalbaat met medewandelaars en kruipen meteen daarna onze slaapzak in. We slapen als rozen, soms moeten de oordoppen in maar meestal zijn we te moe om ook maar ergens last van te hebben. Mijn benen herstellen zich wonderbaarlijk in horizontale stand en de Langtang Trail sluiten we na 6 dagen af, terug in Syabrubesi. Morgen start de voor ons vierdaagse Lamtang Heritage trail.