Onze Gokyo-trekking is in Namche tot een einde gekomen. De knieblessure blijkt zodanig ernstig dat hiken er niet meer in zit voor Jelmar. Met een brace kan ie nog wel wat lopen maar volledig herstel gaat nog wel even duren. We nemen het als een team en strijken neer in Kathmandu na een helicoptervlucht vanuit Namche. Al snel ontstaat het plan naar Pokhara te vliegen, 10 dagen Katmandu is geen optie. Zo bedacht, zo gedaan.

Ik heb wandelkriebels. Met Milan zoek ik een geschikte hike uit om nog wat berggevoel op te doen. Vanuit Pokhara worden de trekkings richting Annapurna georganiseerd. Wij kiezen voor een driedaagse tocht richting Mardi Himal en de indrukwekkende Machapuchhre. De weersvoorspellingen zijn niet super maar dat kan zomaar omslaan toch? Jelmar vermaakt zich wel met al de lekkere eettentjes hier, een spa, een kookcursus etc. We kunnen hem met een gerust gevoel achterlaten.

S’ochtend 07:00 uur klop ik op de deur van de jongens. Het duurt langer dan gedacht voor een man in onderbroek open doet. Voor ik verontwaardigd kan zijn vanwege het verslapen zie en hoor ik het al…zíék! Beiden zijn gedurende de nacht geveld door voedselvergiftiging…Oh néé. Twee hoopjes ellende in bed, uit beide openingen zijn ze liters vocht verloren. Ze gingen er helemaal vanuit dat mij hetzelfde was overkomen in de buurkamer, maar ik ben gespaard gebleven. Exact hetzelfde gegeten, alleen ik had geen ijskoffie op uit zo’n hip tentje, ik lag toen al in bed na een slaaptheetje van flessenwater. “Maar ze zeiden dat ze mineraalwater gebruikten voor de ijsblokjes”, zei Jel. Nadat ik OSR geregeld had voor ze om hun mineralen en vitamines aan te vullen en het hotel goed voor ze zou zorgen ben ik alleen vertrokken.

Ik word per taxi afgezet aan de voet van stenen trap in de zeikende regen die de hele dag niet meer zou stoppen. Slechts 11,5 kg op mijn rug, maar dat voel je toch wel trap op. Er kwam geen einde aan. Ik passeer dorpjes, heel af en toe een wandelaar, maar het is vooral uitgestorven. Ik geniet terwijl ik doorweekt raak. Ik ben op pad, op avontuur, alleen, eigen tempo…heerlijk!

En dan bereik ik na een uurtje of vijf mijn eindbestemming Pothana. Ik strijk neer in het eerste teahouse. Ik blijk de enige gast en maak even deel uit van een Nepalees dorps gezinsleven. Ik krijg een plaatsje in het keukentje bij het vuur, droog lekker op, doe een dutje, eet dalbat, lees wat en ga naar bed. De volgende ochtend is het droog, zelfs beetje zon…en warm (=vochtig) en ik ga na een havermoutje met buffelmelk vol goede moed weer op pad.

Om 7:30 uur loop ik aan en om 9:30 uur ben ik weer terug op dezelfde plek terwijl ik een 7 uur durende hike voor de boeg had. Dankje maps.me&me! Ik kan nauwelijks beschrijven wat ik had meegemaakt. Ik ben op enig moment iets van de route geraakt en maps.me gaf een kleine oversteek aan door het oerwoud. Ik ben zo stom geweest het buffelpaadje te nemen direct het “bos” in. Na 10 minuten bergop struinen verdween ook dit paadje en bevond ik me in het oerwoud, verstrikt in lianen, stekelige slierten waar mijn rugzak steeds in bleef haken. Ik raakte onder de krassen, bloed liep hier en daar over mijn armen. Omkeren had geen zin meer, ik zou de weg niet meer terugvinden. Adrenaline nam het over. Ik heb door rivierbeddingen geklauterd, telefoon erbij en steeds moest er een weg dichtbij zijn maar ik vond hem niet. Paniek kwam, overlevingsdrang nam het over en ik klom voort, trok me steeds weer los uit de begroeiïngen op weg naar het licht. En daar was het einde, ik zag boven me een rubber slang die vaak langs een pad loopt. Met de laatste krachtinspanningen omhoog geploeterd en ik stond weer op een jeeppad. Nooit ga ik meer van een pad af, ik besefte dat dit het domste en gevaarlijkste was wat ik ooit in de wildernis heb gedaan. Enorm opgelucht ben ik gaan lopen over deze “weg”, maps.me stuurde me links…toch weer rechts… ik kwam er niet uit en maps.me al helemaal niet…of andersom….En toen was ik weer terug bij mijn startpunt. Daar liep juist een gids weg met vier Duitsers naar Landruk, dat ook op mijn route lag. “Ben je gevallen?”, vroeg de gids. “Geht es?”, vroeg de Duitse dame. Ik zou in huilen hebben kunnen uitbarsten, maar zei heel cool “Ja, alles gut, nur den weg verloren”. De gids plukte wat takken uit mijn haren en zei “Just follow us” en ik ben meteen achter hun aangelopen…een heel ander wandelpad in…Het was aan de start dus al misgegaan.

Nu ik op het zeer herkenbare pad loop, laat ik het groepje achter als zij gaan pauzeren, ik bedank ze hartelijk en neem met “Namaste🙏🏻” afscheid. Na een viertal uren voornamelijk steil dalen kom ik met zere knieën in Landruk aan. De planning was Ghandruk, nog drie uur verder, maar ik en knieën zijn op. Ik zit bezweet (weer regen ondertussen) in een guesthouse te lunchen waar ik niet wil slapen, de sfeer bevalt me niet. Ik ben te moe, mis de jongens…wil even niet meer, zit er doorheen. Twee Thaise broers (Pok en Pong …. echt waar) naast mij gaan zo per jeep met hun gids terug naar Pokhara. “Écht, PohKara!, niet Pothana?”…Yep! En dan totaal impulsief vraag ik of ze een plaatsje over hebben. Tuurlijk, ook al was het niet zo. Er kan altijd nog iemand bij voor roepies. Voor 3000 NRP ben ik vier uur later terug bij mijn jongens in het hotel. Het was helse jeeptocht door de bergen, maar ik zat en liet me heerlijk door elkaar hotsen en botsen. Pok vroeg me de oren van het hoofd in onverstaanbaar Engels, Pong was stil.

De mannen zijn bijna hersteld. We hebben nog vier dagen Pokhara te gaan. Dat wordt deel 3.