Vandaag was bedoeld om de koffer concreet in te pakken en te zien of alles paste…Ergens ben ik afgeweken en beland in kledingkasten uitruimen. Ik wist dat ik moest focussen en tóch ging het mis. Voordeel is dat ik nu geordende kasten heb en kleren heb gevonden die wellicht meekunnen…..ligt eraan hoeveel er in de koffer kan voor 20 kilo….en dat weet ik dus nog niet…😁
Wasmachine ging kapot, reperateur kwam deze ochtend, dus ook de bergkast moest leeg…en is nu geordend… en het is schoon áchter de wasmachine……. puhhh!

Het lijkt een soort tegengestelde nesteldrang, alles moet opgeruimd voor ik vertrek.

De fotograaf kwam nog 2 uur langs om mij adhv mijn pas gemaakte foto’s van tips en kritisch commentaar te voorzien zodat er een paar scherpe interessante plaatjes mee terugkomen. Hard werken was dat, aantekeningen maken, steeds incasseren dat “nééhh….. nee sorry, dat is helemaal niks hè!”…en dat ook bij foto’s die je zelf stiekum best aardig vond….maar dan maar gauw mompelt…”Neeee, klopt.” Toch een nuttige dag tot nu toe en…ik heb nog 3 uur.

11 april 2016 Ik was vergeten hoe mooi het ook in Brabant kan zijn… GPS-cursus vandaag hier en meteen kampeeroefening erachteraan. 

 

Kamperen kun je defenitily mooier in de Ardennen, én daar mag je vuurtjes stoken voor je tent…dus brrrrrr nu…maar morgen een duintocht fully packed for the training. Mijn tentje voor mij alleen, drie nieuwe maaltijden door de selectie..gps onder de knie nu…

 

Huphuphup we go, to bed now.

Dag 2 in de Drunense Duinen. 14,5 kg vandaag, mijn rug op met al die backpackers die beweren dat je het gewicht alleen op je heupen draagt, hoe ik mijn supersonische nieuwste op maat gekochte Osprey ook verstel, versjor, aantrek of verlos, mijn schouders staan in brand. 

 

Máar na 15 km wen je er ook wel weer aan…en dan nemen mijn voetzolen het naadloos over. De rugzak geeft me platvoeten en de brand is mijn schoenen in gezakt. Het prachtige maffe weer vandaag leidde af. Warm in de zon, meteen ijzig koud zonder. 

 

27 april 2016 I am ready 🐬in time 🐬for my chauffeur and companion @paulcummings in the first hikingtime of my life. It took me three days to pack properly. 

Only one little slightly problem…it weights 19 kilo😁😁😁.

And I am very very worried now…but leaving anyway 😓⛈🌦🌧 to the Pyrenees.

 

30 april 2016 Uitgebreid verslag van wandeldag Katharentocht Day 1 

De weerberichten in Nederland gaven voor de Pyreneeën voor de hele week regen, dus ik was op het ergste voorbereid. De zonnige reis gisteren vanaf Tavel was daarom al zo’n kadootje. Maar het weer van wandeldag 1 was fenominabel! gevoelstemperatuur zeker 25°…

 

Hier is 2 liter water en zeker een kilo eten inbegrepen. Ik zou niet weten wat ik nog kon achterlaten…Ik daag iedere campinghiker uit mij zijn (ervan uitgaand dat het een man is die weer overdrijft, wielrenners reden ook altijd zeker 3 km/u harder dan ik in dezelfde tocht 🤔) paklijst te sturen mét het gewicht erbij, ik kom dan checken met mijn bagagewegertje. Ik heb elk onderdeel in mijn rugzak gewogen, elke tip opgevolgd en veiligheidsaspecten in acht genomen, dus já, een “first aid kit” aangelegd en dat weegt helaas ook wat. De eerste klim maakte het gewicht pijnlijk duidelijk. De moed zakte direct in mijn schoenen. Het gevoel van “dit ga ik niet 26 km volhouden” heeft me uren achtervolgd. 

We zijn vanuit het hotel in Quillan vertrokken met de jas nog aan, maar niet voor lang.

Het werd meteen hoogzomer weer. Het gewicht en de pijn in mijn schouders en voetzolen was een hel en het enige dat ik kon denken was: “Als het nu ook nog had geregend….”

Ik probeerde te relativeren door me een opgejaagde Katharin te voelen die vluchtte voor haar leven met een kar achter zich aan met drie kindertjes..en o wat had ik het nu dan licht…

Hielp niet.

Dan de mindfullnesszin van het boek Wild maar weer: 

If there nothing left to rely on and you cannot go any further, there is only one thing to do, just put one foot after another, that’s all.

Dat helpt even.

Maar er moet ook nog voor het donker gearriveerd worden, dus gaan met die karavaan.

De tocht valt qua sfeer wat tegen, we hadden wat ruigers verwacht. Het doet wat lieflijk aan…

Ik begin te geloven in het halen van dag één. En ja ook deze man bewijst weer het voorgaande, de tocht is geen 26 km zoals hij zij, maar 23,5 km zegt het boekje. De laatste 5 km gaan in.

Het is heet, ik ben zo blij met de voorafgemaakte gok voor de zomerbroek en de 200 icebreaker zonder capuchon.

En wat ik al kilometers lang probeer te negeren, niet wil weten, geen aandacht aan wil besteden en zeker niet wil benoemen dringt zich pregnanter aan me op. Ik begin het voorzichtigjes aan Paul te melden…mijn knie.

En dit is het begin van het einde.

Mijn rechterknie begeeft het zoals jaren geleden in mijn training voor de Marmotte. De pijn wordt binnen drie km stevig dalen zó erg, dat ik vermoed wat dit betekent. Paul loopt een heel eind vooruit omdat ik al een poos aan het vertragen was. Het weer is nog steeds prachtig, maar binnenin mij stormt het. Emoties schieten van buik naar hersens, oplossingen wisselen met doemdenken. Ik denk aan mijn wandelgenoot in Oostenrijk die vanwege zijn knie toentertijd onze huttentocht moest afblazen en hoe erg ik dat toen vond, voor mezelf. Ik denk daarom vooral aan hoe ik dit aan Paul moet gaan brengen. Eerst in Wales flikker ik van een rots en nu dit. 

Ik heb niet het idee dat ik hier iets aan kan doen, de vijf laatste tochten waren met 13-14 kilo, en toch is het faalgevoel enorm!

Zelfs de rechterknie geeft blijk van overbelasting.

Wel, gisterenavond op de camping toch nog wel een beetje gelukkig, het was nog steeds warm, nekpijn totaal niet meer relevant, voeten voelden prima…alles valt in het niet bij een knie die bij elke stap zegt: doe dit niet. Ik heb de ultieme relativering uiteindelijk gekregen.

 

We hebben in het plaatselijke restaurantje een heerlijke wijn weggeslobberd…ik vergat elke consequentie, heb heerlijk geslapen en de hele nacht gebeden tot de Katharen mijn knie te helen.

Helaas hinkte ik naar de wc vanmorgen en that was it: The End.

Daarom heb ik alle tijd vandaag dit te schrijven. Paul is dezelfde route terug aan het lopen vandaag om de auto op te pikken. Hij gaat zijn km’s zeker maken deze week, daar zorg ik voor. En ik denk nog maar even niet aan Canada. Het was hier vanmorgen gevoelstemperatuur 0° en het heeft tot voor kort geregend. Ik heb met mijn donsjasje in mijn donsslaapzak in mijn Hubbahubba gelegen, op een uitgestorven camping, wachtend op de zon.