Nog maar even goed van genieten. Zitten op een luxe tuinstoel, met kussen, koud wijntje…lekker warme avondlucht. En wifi!

Dit zullen toch de dingen zijn die ik misschien ga missen. Vooral die stoel. Heel misschien volstaat een boomstam ook wel…Ik heb geen ruimte meer voor hulpmiddeltjes om van mijn luchtbed een stoel te maken, ik weet dat ze bestaan…voor de volgende reis misschien. Over gewicht is al genoeg gezegd, er kan gewoon niks meer bij! Morgen is de grote inpakdag gepland. Alles verdelen in koffer met 20 kilo (daar zit de rugzak in), koffertje met zoveel mogelijk gewicht erin want dat is handbagage en wordt niet gewogen (zegt iemand hier🤔) en een laptoptas met misschien wel mijn laptop erin. Dan moet het toch goedkomen! Bij aankomst meteen autootje oppikken…waar ik overigens hélemaal niks van terug kan vinden in mijn 5 mailboxen. Ik heb het Kaatje bij Hertz telefonisch gereserveerd…hoop dat zij het nog weten. Anders wordt het misschien toch nog een megaslee. Daar stal ik mijn koffer in met alles wat niet mee uit wandelen gaat. Ik huur dus eigenlijk een soort afsluitbare kledingkast op wielen die ik op een aantal parkeerplaatsen achterlaat. En daar heb ik nu het afgelopen jaar die vijfde dag voor gewerkt…voor de luxe…..tussendoor…

Over luxe gesproken….Vandaag toch de Exped downmat UL7M gekocht…die 300 gram extra zal me hopelijk niet de kop (de knie) gaan kosten. Ik verheug me nu ineens op slapen in mijn tentje. Een boek lezen heb ik al jaren niet meer gedaan (op WILD na) …. wie weet kan ik s’avonds mijn ogen nog openhouden om lekker te lezen ipv met iphone te freewheelen.
1-5-2016 Eerder verslag van Katharentocht dag 2: Paul vertrok met half gevulde rugzak (voor hem zijn er ook voordelen gelukkig) in de stromende regen retour startpunt Quillan. Ik trok me terug als een gewond dier in mijn slaapzak. Ik voelde me overigens totaal niet gewond want knie in ruste voelt 100%. 

De regen stopte om 10 uur en ik kroop uit mijn hol, mocht nog net even douchen in het campinghuis dat bleek te sluiten tussen 10 en 17 uur.

Huh, wtf??? Het was ijskoud en ik had me verheugd op een warm leesdagje daar binnen op de bank, waar je ook koffie kon krijgen. Het was een zeer sfeervolle gite, met de nadruk op gîte, want niet bedoeld voor campinggasten. Dus ik stond om 10.10 uur weer buiten op een verlaten terrein.

Máár een houten hokje wilden ze wel voor me openmaken en láten. Het bleek een keukentje met een waterkoker, tafel en krukje. Er kwamen zich nog twee franse jongelui verschansen die hun eerste ontbijtje kwamen maken na drie dagen vasten. Wat een lang vervlogen herinneringen kwamen op het franse keukentafeltje. Twee natuurartsen die hun brandnetelthee dronken, alfalfa-spruiten aten, Demeter-brood bij zich hadden en mijn brandwond met etherische weegbree-olie wilden insmeren. Haha, en ook zij zworen bij Calendulazalf, mijn enige overblijfsel uit die zgn macro-biotische/natuurvoedingswinkelperiode van mij. De rechterhelft van een lenzendoosje is gevuld met dit oranje smeerseltje en de andere helft met dagcreme. En ga nu niet zeggen dat dit 10gram wegende atribuut thuis had moeten blijven. Het is zowat mijn enige “toiletry”.

Na mijn havermoutontbijt (ik heb 5 zakjes ontbijt bij me: 60 gr havervlokken gemengd met rozijnen en melkpoeder=100gr per stuk) heb ik de verdere dag geschreven en genikst. De dag ging razendsnel voorbij.  Ik heb nog even illegaal in de hangmat van de gîte-gasten geschommeld, zou heerlijk zijn geweest bij 15° meer…

Paul was razendsnel terug, het waaide ondertussen al flink. Hij zijn tarp weer neergeplant, ik mijn tent met twee scheerlijntjes beveiligd en we zijn op zoek gegaan (in de auto!) naar eten … en wijn.

Om 21.30 uur lekker beneveld terug in de slaapzak. Dit keer minder vast geslapen want de hele nacht gewapper en gekletter. Mijn tent trok aan mij. Gelukkig ben ik nog niks afgevallen. Twee keer mijn tent uitgegaan om te plassen, en één keer een (voelde me zeer professionneel) ronde gedaan langs de haringen. Alle touwtjes weer strak aangetrokken en heel voldaan weer naar binnen. 

Ik heb ook een nachtmerrietje gehad, écht. Ik droomde dat iemand mijn luchtbed leeg liep lopen. Ik hoorde de lucht ontsnappen. Toen viel het tentdoek op me en was gevangen. En ik wilde opstaan maar kon niet. Dit lamme gevangen gevoel hield aan tot ik waarschijnlijk wakker werd en met een jagend hart ontdekte dat natuurlijk…blabla.

Hmmm, blijkbaar toch iets banger dan ik wil. Daarna overigens in een regenkletterpauze heerlijk in de frisse lucht gaan wandelen met mijn Pretzl hoofdlamp aan. Ook even geplast en niet bij stilgestaan dat mijn kont waarschijnlijk als een volle maan in het gras lag. Who cares! Paul lag verstopt in zijn bivvy. Ook dapper hè? Die Fransen zeiden nog: He lieks ferry professionèl. 

Vanmorgen werd ik om 8 uur wakker en….weg Paul! Met tarp en al. Briefje in de auto: I walk 2 etappes today, so meet me in ….

Wel, okay 😦 …..left all alone…  Nou, dat was de bedoeling ook hè. Carogoeswild…on her own. Het is overigens nog en weer stervenskoud. Ik ga nu lekker in een verwarmde Engelse auto proberen genoeg rechts te rijden!

Katharendag 3 en 4
Van Bucharach naar Duilhan gereden op dag 3 terwijl Paul deze 28km te voet aflegde. In een Engelse auto rechtser rijden dan je gevoel zegt te kunnen omdat de Franse tegenliggers bovenop je dreigen te knallen, heb ik nu onder de knie. De heerlijke bochtige weggetjes naar beneden doen me terugverlangen naar de wielrenfiets. De extreme wind niet.Ik ben niet eerder bang geweest om weggeblazen te worden, maar deze wind was zó heftig, dat ik in mijn stilstaande auto het portier niet openkreeg en de auto meewiegde. 

Het was een prachtige toeristische route maar onderweg werd ik regelmatig overvallen door emotie, ik was hier gekomen om te lopen en de ervaring van een meerdaagse tocht op te doen, en nu reed ik hier maar wat. Buiten de auto was het ijzig koud, ik heb met mijn iphone met gevaar voor eigen leven wat uitzichten proberen vast te leggen, maar deze blijkt toch echt totaal ontoereikend. Ik weet nu zeker dat ik de Olympus EM10 ga aanschaffen. Paul maakt met zijn EM5 in de automatische stand toch veel mooiere opnames. 

In de dorpjes onderweg is alles dicht, ook de wijnverkooppunten. De enige troost….In Duilhac aangekomen zit ik eerst twee uur depri in de auto Ruzzle te spelen met een stokbraadje+kaasje. Dan raap ik me bij elkaar en check in bij een Chambre D’Hautes. Er is hier geen camping, overduidelijk ook waarom niet, je tent zou het hier niet redden, ook niet met die twee extra scheerlijntjes. 4 Vents heet het hier. Ik loop Paul tegemoet die redelijk uitgeput arriveert. Het ritueel met diner, wijn en inslapen herhaalt zich.

Dag 4 vertrekken we samen, Paul te voet, ik weer met de bolide. Deze keer scheur ik over de verlaten weggetjes naar de camping te Tuchan want wil van daaruit ook een wandelingetje maken richting Paul. Hier word ik weer op het happy-pad gezet 🐬! Met ingetapete (spellingsgevoel laat me hier in de steek) knie en slechts 5 kilo op mijn rug de zon in. 

Binnen no time ben ik übergelukkig! Dit is ook eigenlijk wat ik wilde, alleen op pad, alleen in de ruige natuur, alleen met mezelf. Natuurlijk helpt de Zuid-Franse zon en het minimale gewicht hier een handje en de föhn op stand max blaast alle nagativiteit in één bocht weg! Samen met mijn bril …..

mijn nieuwe Oakley wordt rats 💨💨💨…een eind verderop gelukig de struiken ingejaagd.

Meteen een aantekening gemaakt: touwtje aan mijn bril!

Mij hoor je niet klagen. 

Paul slaapt allang, die heeft er in 4 dagen 100 km opzitten. Ik ben klaarwakker. Morgen ga ik 20 km proberen, weer met 5 kilo. En zo pikken we de draad maar weer op.