De beslissing is genomen tijdens mijn vakantie op Mallorca in februari, al vertoevend in berglandschap met een rugzakje op mijn rug en de stilte om me heen.”Ik ga het gewoon doen!” Ik heb voorheen serieus overwogen om terug te gaan naar Canada. Zonder verdere voorbereiding zou ik deze trip kunnen herhalen…geen zorgen, geen uitpluizen, geen onzekerheden, nog een keer het profijt van dezelfde voorbereiding. Maar nee, ik zou me er haast voor schamen, een keuze maken alleen omdat het makkelijk is…

In mijn halletje kijk ik dagelijks naar mijn onlangs aangeschafte landkaart, de onmens grote wereld die daar hangt… en dan die paar vlaggetjes van mij erin…Nee..dat kan ik niet over mijn hart verkrijgen, ik heb ook geen tijd meer om twee jaar op rij naar dezelfde bestemming te gaan….ik ben nog maar net begonnen. 

Mijn fulltimebaan viel me dit jaar zó zwaar dat ik niet de rust kon vinden een reis voor te bereiden, ik kon de focus niet vinden en stelde de beslissing daarmee ook steeds uit. Maar ik was juist fulltime gaan werken om verre reizen te kunnen bekostigen en dit dilemma leverde hevige strijd op binnen mezelf.

 Er zijn mensen om me heen die reageren in de trant van “Ja, van werken word je moe ja, je moet ook niet zoveel willen naast je werk!” en anderen die zeggen “Jeetje, niet gezond hoeveel energie deze baan kost, daar klopt iets niet!” 

Ik heb geen kinderen thuis, (ik heb überhaupt geen kínderen meer, het zijn volwassen kerels) ik heb geen hond, geen goudvis…. wel plantjes trouwens op mijn balkon waar ik heel blij mee ben want blijven maar bloeien zonder één druppel water, overleven dus ook 6 weken Canada, Californië, Japan, Chili, Zuid-Afrika, Australië enz.

Naast je werk moet je nog íets kunnen doen, toch? 

Langzaam brandde ik op dit schooljaar. Gelukkig is er altijd nog een gloeiend kooltje (ja, ik heb nog de kolenkachel meegemaakt😊) dat met een beetje frisse berglucht zo weer een vuurtje doet oplaaien. En onder de invloed van zulke kortstondige vuurtjes neem ik verregaande beslissingen haha. Ik heb meteen ter plekke in een hostel op Mallorca de vluchten naar Californië geboekt! Zo!! Geen weg meer terug…Ik ga de JMT lopen deze zomer.

De film “Wild” naar het boek van Sheryl Strayed vertelt over de PCT (Pacific Crest Trail) van New Mexico naar Alaska, een trail van meer dan 4000km. Deze JMT (John Muir Trail) is daar een stukje van, 211Miles/340km, het mooiste stuk zei iemand mij die de hele PCT gelopen had en waar ik in Canada mee in gesprek raakte. Iemand die met passie én ervaring kon vertellen over een tocht waar ik alleen een film van gezien had, waar ik alle vragen aan kon stellen en waarbij ik de blik in de ogen zag die een herinnering weerspiegelen waar ik ook naar wil leven, ervaringen opdoen die je vullen met diepe tevredenheid en geluk. Daar in Canada (ook in de bergen) besloot ik eigenlijk al dat dat een mooi doel kon zijn voor de volgende zomervakantie. 
Ondertussen drie maanden verder en al veel te vertellen over de voorbereidingen. Ik ben er weer….Caro on the Blog!