Dag 7
Vrijdag 21 Juli.
Wakker om 5 uur, geen fut om op te staan, lijf voelt totaal niet uitgerust. Nog uren in mijn tentje blijven liggen, kroop pas om 8 uur eruit…wéér een slechte jeukende onrustige nacht erbij. Omdat ik bijna 12 uur in mijn tent vertoef slaap ik waarschijnlijk toch wel een genoeg uurtjes om de dagen goed door te komen. Ik ben fris gewassen in het smeltwater, thanks to mijn spartaanse vader. Ik geniet enorm van de rust en de uitzichten, het geluid van stromend water stoort me niet. Ik heb geen haast en maak uitgebreid fotootjes.
Ik start blij en optimistisch aan deze weer prachtige strakblauwe dag met de eerste échte JMT-Pass op het programma, Foresterpass 13.200 feet.

Ik wandel al vol vertrouwen door een best krachtige stroom. Ik til mijn rugzak al aardig stoer op en af. Ik poep als een ervaren holbewoner. Ik filter mijn water zonder problemen. Ik weet nu wat een snowbridge is, een sneeuwlaag met een holte eronder, kún je doorheen vallen.

De eerste sneeuwvelden schrikken me niet af. Ik volg een soort van spoor door voorgangers gemaakt, check met mijn Guthook gps app of ik op de trail blijf. Ik pauzeer überblij aan een bevroren meer en begin aan de laatste paar miles naar de top.
En dan gaat het mis. Ik raak toch van de trail, achteraf geen idee hoe het zover kon komen, maar ik liep te zwerven door een sneeuwveld met enorme “snowcups”.

Een soort gatenkaas met heuvels tot boven de knie. Je tilt je ene been dus een halve meter op om in de volgende kuil te planten. Ik begon te vallen. Op mijn rug met mijn rugzak in zo’n kuil, benen in de lucht. Een soort spartellende onderstebovenkever. Het kostte een enorme kracht weer op mijn benen te komen. De eerste keren moest ik er zelf nog om lachen, maar na een uur verging me dat wel. Stap je op een rotsblokje dan schuif je daar af en hup lig je weer. Of je schiet door de sneeuw ineens een halve meter lager. De moed verging me, ik verloor waarschijnlijk elke sense of direction. Ik ben “gered” door GG, hij is van halverwege de pass naar beneden gerockhopped tot ik hem zag en in zijn richting kon ploeteren. Samen weer omhoog geklauterd. Voor deze PCT-er met al 800 miles in de benen een makkie, voor mij een idiote inspanning, op díe hoogte, met díe rugzak, op dat tempo, zulke steile rotsblokken oplopen. Hijgend, kwijlend, duizelig en uiteindelijk misselijk bereikten we zijn punt op de trail waar nog twee vrouwen ons opwachten. Ik voelde me echt rescued!

Zij hadden mij al een poosje vanaf deze hoogte gevolgd en geprobeerd aanwijzingen toe te schreeuwen die ik niet opving. Ze waren bezorgd dat ik iets brak. Er volgden nog 7 uren hiken over de pas, wat betekent o.a. sneeuw oversteken en steeds opnieuw de trail terugvinden na omzwervingen.

Zij alledrie microspikes of crampons aan, ik voelde me veilig genoeg op mijn goede profiel bergschoenen met twee poles met de sneeuwtellers eraan geschroefd. Het was een gezellige dag met ze, een zwaar inspannende dag, een prachtige dag met de
mooiste vergezichten, een indrukwekkende dag. Ik ben zelfs 50 m naar beneden gegleden over een sneeuwhelling (glissade). Heerlijk als je niet bang bent en je bespaart vele switchbacks. Ik zou dit alleen nooit gedurfd hebben.

Ik voelde me enigszins bezwaard, maar ze overtuigden mij ervan dat dat is wat je doet op de trail, “you help eachother”.
Ik realiseerde me s’avonds dat ik het alleen waarschijnlijk niet gered zou hebben. Los van de extreme inspanning die de dag had gekost, was ik voor situaties gekomen die best risicovol waren. Met vieren hendel je dat wel, maar alleen…….
Wat een heftig besef.