Dag 10
Maandag 24 juli
In een bed met airco en wifi betekent wederom weinig uurtjes slaap. Ik wil al mijn verhaaltjes gepost hebben voordat ik weer vertrek. Ik ben in contact gekomen met Turtle, een oudere beetje aparte man uit deze streek die de JMT op zijn duimpje kent. Hij vertrekt hier met 5 anderen die hij “begeleidt” naar Red Meadows. Ik heb met hem zijn itenerary doorgenomen en het zou kunnen. Ik eindig dan 10 augustus in RM en heb dan nog 3 dagen om in San Francisco te komen. Ik vlieg 14 augustus terug.
Ik weet nog steeds niet of ik wel aan een groep wil vastzitten…. ik kwam niet naar hier voor allerlei groepsprocessen, ik heb al genoeg aan die van mezelf. Dat is een groot compromis. Ik ben ook niet zo’n volger, zo precies iemand anders plan volgen roept twijfels op. (weerstand misschien wel). Maja als mijn plan in een sneeuwveld eindigt of onder water, heb ik niks.
Ik moet er een nachtje over slapen. Ik bel daarna ook lang met Paul die mij meehelpt een goede keus te maken.
Oké, ik ga!
Er moeten dan wel crampons gekocht worden.
Vandaag was dus winkeldag. Met de Lone Pine Express naar Bischop, daar uren winkel in winkel uit.
We waren met vieren en ieder had wat anders nodig. Bij de
ene was een sneeuwteller afgebroken (moest dus compleet nieuwe poles kopen), bij de ander was zijn titanium stok geheel doormidden gebroken, ook nieuwe poles dus en de derde Deet, Ducktape en zonnebrand. Ik heb ook meteen een spuitbus met Permethrin gekocht en vanmiddag mijn hele outfit én rugzak driedubbel ingespoten. Dit helpt waarschijnlijk geen klote maar elke beet minder is meegenomen. Het cramponproces neemt flink wat tijd in beslag. De mannen bemoeien zich er alledrie mee. Ik laat al het advies over me heen komen, incl die van de verkoper. Het gaat om $170, dus dat mag wel even tijd kosten.
Ik neem uiteindelijk een besluit en nu is er geen weg meer terug, ik ga de passen over, die $170 gaan gebruikt worden.

Dan hebben de mannen zin in Vlees en Bier. En ik wil een salade…. Het is mijn eerste keer in Amerika, ik wist dat alles véél was hier, maar toch heerlijk om dat zo bevestigd te zien.
Zitten we met onze boodschappentassen toch te bunkeren om 12 uur s’middags in een typisch steakhouse.

Tijdens de terugweg in de bus steekt er een korte storm op met wat druppels…beter nu dan morgen, denk ik meteen.
Terug in het motel bel ik weer met Paul om mijn besluit mede te delen en mijn aankoop te delen. Ik besef dat we nu waarschijnlijk tot 10 augustus geen contact meer zullen hebben. Geen ramp, maar het voelt toch spannend. Het blijft een hele trip. Zo hier op mijn bed kijk ik er ineens naar uit. Na zo’n dag rondlummelen wil ik wel weer. Dat de dag morgen begint met 5 mijl steil de pas weer óp …. met een nieuw gevulde anti-beer-emmer voor 9 dagen is nu een uitdaging, morgenvroeg waarschijnlijk een hel.
Mijn emmer met voedsel voor 9 dagen en wat andere aanvullingen is keurig gearriveerd. Véél te veel weet ik nu. Ik moet bijna de helft hier achterlaten.
Wat is dat toch dat je er zo’n zin in kunt hebben, die natuur weer in, je door die hoge bergen een weg banen….op de top staan met dat waanzinnige uitzicht. Dat je dat hele geploeter voor lief neemt….
Met 9 man morgenvroeg in de 4-wheels tegelijk vertrekken is wel speciaal. De “groep” waar ik me nu bij aansluit bestaat uit 6 personen. De afspraak is dat je op dezelfde kampeerplaats overnacht, het einddoel per dag ligt vast, en ieder loopt zijn eigen tempo. Je kunt dus ook alleen lopen de hele dag. De “gevaarlijke” punten worden de avond ervoor besproken.
Nou, we gaan het zien hoe lang ik dit volhoud. Morgenvroeg dus weer “Back on trail”.
Toi toi toi!