Je kunt op vele manieren vallen. Ik heb dat aan den lijve ervaren de laatste 3 weken. De eerste was vallen in de suncups (kuilen in sneeuw) tussen een meter hoog sneeuwdek.

Je ligt dan op je rug en je 20kilo rugzak in de kuil, benen en armen met wandelstokken in de lucht, de “turtlefall”.
Dan bergaf in een sneeuwspoor, je volgt het spoor en ineens zakt je ene voet 30 cm lager door de sneeuw, je verliest je evenwicht en valt zijwaarts, als je geluk hebt blijf je liggen (ik had geluk) en schuif je niet de berg af.

Maar weer op twee benen terecht komen zonder niet alsnog weg te glijden vergt enige inspanning: “de snowmeltfall”.
Beide pijnloos.

De bijna-vallen nog;
-Je loopt lekker horizontaal ontspannen, kijkt inplaats van op het pad even te lang om je heen naar het mooie landschap en je verstapt je.

Je maakt een snelle herstelbeweging om je te redden. Je voelt bijv. je enkel heel heet worden en wacht met spanning af of het weer wegtrekt of je hebt drie extra stappen moeten maken waarbij je adrenaline door je lijf schiet en hartslag langzaam tot bedaren moet komen. Niks aan de hand.
-Je loopt bergaf en schuift met je voet door, meestal door gruis op een rotsblok of losse steentjes. Dat is zo’n seconde waarin je lijf ook een enorme reactie vertoont. Alle spieren werken samen om je overeind te houden, als dit lukt heb je “geluk”. Een scheut in je rug die wegtrekt is meestal het enige wat je voelt: de “almostfall”.

Nu zou ik dit thema niet hebben aangesneden als er niet een echte val had plaatsgevonden. Bergaf, eind van de dag, dus meer moe. Het is hier heel veel rotspaden, losse stenen, soort geconstrueerde trapjes soms, van alles onregelmatigs. Ik let dus écht wel op bij elke stap. En toch gebeurt het. Je zet een stap en het gaat mis, vraag me niet hoe, de steen waar ik op stapte kantelde of mijn schoen bleef haken, ik weet alleen dat ik voorover viel en mijn hoofd de rotsblokken aan de zijkant voel raken, héél hard, het lijkt wel een paar keer achter elkaar, alsof het stuitert. Dat zijn akelig enge seconden waarin je nog geen idee hebt wat de schade is. Ik sta voorzichtig op en wacht af…..pak mijn iphone, maak een selfie en kijk…. phoefff… mijn voortanden staan er nog in en ook niet afgebroken…dat dacht ik nl.
De minuten daarna openbaren zich de kwetsures: twee kapotte lippen, twéé bulten op mijn hoofd en geschaafde knie. Al verder lopend grijp ik een hand sneeuw om te koelen…Mijn tanden doen zeer, mijn hele hoofd doet zeer, maar ik loop nog! Wat een geluk! Toch een “Notsobadfall”.
De dag erna ga ik wéér onderuit bergaf, ik glij gewoon uit, val achterover, lekker zacht op mijn rugzak. Mijn knie zeurt even maar dat was het. De “notreallyfallfall”. Nu is het genoeg, dacht ik wel daarna. Het blijft niet goed gaan. Ik bevind me nog steeds in een zeer onbewoonde wereld zonder bereik en die wil ik graag zelf uitlopen.

Een week later, mijn lippen zijn geheeld, nog steeds een zere plek op mijn kop, blauwe knieën van blijkbaar toch botsingen hier en daar, steek ik de honderdste creek/stream/river over. Stapstenen. Hop-hop-hop-hop gaat dat meestal, daar word je ook handiger in. En ik met mijn droge-schoenen-syndroom doe dat heel bewust en geconcentreerd. En toch deze keer glij ik van een steen, val voorover en sta hup met twee schoenen onder water, scheenbeen op de rotsen getikt, stokken in een onmogelijke hoek en die rugzak natuurlijk nog als een rotsblok op me. Zó clumsy weer!! Je wrikt je omhoog, stapt uit het water en bent blij dat het niet in een diepere sterkere rivier is gebeurd. De “waterfall”. Je loopt daarna met twee keer 5 kilo aan je voeten en dat gaat dágen duren voor het droog is.

Al met al zie ik er na drie weken uit alsof ik van zes trappen gevallen ben en de mazelen rode hond én waterpokken in één keer heb gekregen. Duizend mosquitobites in alle fases.
Van net geprikt, mug platgeslagen op je been met bloed er uitlopend tot een korst van het dagenlang krabben. Ik heb echt nachten musquitofever gehad van een overdosis muggengif in me. In mijn slaapzak openbaarde zich dat dan, dat alle nieuwe van die dag tegelijk begonnen te jeuken en je hele lijf in brand stond. Ook overwonnen, de “musquitohell”.