Noorwegen is gecancelled. Ik ben beetje in zak en as. Paul biedt aan met hem mee te gaan naar Wales. Dat voelt veilig, gezellig ook, maar ook beetje link. Wat ga ik daar dan twee weken doen? Ik maak een plan al voor ik bij Paul in het autootje stap naar Wales. Paul moet gewoon werken daar, hij (en nu dus ineens wij) vertoeven in het huis(je) van en met zijn zus. Leuk. Gezellig. Fijn. Maar.

Ik moet daar wel iets gaan doen natuurlijk. En laten ze nu op Anglesey een wandelpad rond het eiland hebben…. én je mag op Anglesey wild kamperen. Mijn plan is al klaar. Dat ga ik doen! Alleen de eerste 5 dagen erop uit. Om de Noorwegenpijn een beetje te verzachten en toch alleen op pad te zijn. De rugzak staat al gepakt…er kan 4 kilo eten uit, de kaarten van Noorwegen (ja, ik ga écht nog wel es terug!) ….maar dat was het wel zo’n beetje. Het gewicht zit nu op 18 kilo. We zien het wel, als me daar iets gebeurt ben ik één telefoontje van Paul met het autootje verwijderd. Ik voel me superveilig!

Naast de rugzak moet er natuurlijk nog een koffer met “normale kleren en dingen” gepakt worden, maar ik heb alle tijd, het is namelijk vakantie en ik hoef níks!

Paul zet me op maandagochtend af in Beaumaris. Het is supermooi wandelweer. Ik ben superblij. Paul ook….waarom?….omdat ik op zíjn eiland ben….en daar vijf dagen wandel waar hij ooit zelf ook wandelde. Ik ga op plekken vertoeven waar hij als kind speelde, ik wandel langs baaien waar hij met het gezin ging zwemmen….En dat vindt hij fijn. Ik vind het gevoel hieromheen een beetje weghebben van de Limburgers. De Welshen hebben een soort ingebakken minderwaardigheidsgevoel….dat het extra fijn maakt als een niet-Welshe jouw eiland waardeert/mooi vindt/erover vertelt…. Het raakt bijna persoonlijk. Paul is in deze dus een soort Wil haha.

Ik ben op weg. De foto’s vertellen het verhaal. Ik wandel, alleen, en dat is helend, voedend, blij makend, ontspannend, vermoeiend soms maar zonder meer positief. Ik geniet van het pad. Na een uur loop ik op het strand langs een strandhuis waar 3 mensen op de veranda zitten. Ze bieden me een drankje aan. Huh? Nu al. Ik ben net op weg. Nee, ik voel heel duidelijk dat ik lekker alleen net vertrokken ben met de blik en gedachten vooruit. Ik bedank vriendelijk. Een van de drie blijkt daar wel neergestreken te zijn, wandelt ook het Coastal Path, maar moest terug vanwege het tij. Je kunt er nog niet door hoor, waarschuwt ze. “Oh, ik zie wel”, zeg ik en wil al doorlopen. Ze springt op en wil met me mee. NEEHJ….. neehj..niet een kwekkende giechelende buurvrouw aan mijn zij….Maar ze is er al. Ja hoor, ze heeft een wandelmaatje gevonden. Het vragensalvo start en ik geef overduidelijk niet aanmoedigende antwoorden. Bij het punt aangekomen waar de vloed de doorgang blokkeerde is de eb ingezet en kan ik over zojuist drooggevallen rotsblokken op het strandje om de hoek komen. Daar blijkt een hele Engelse wandelub neergestreken, zo schattig. Ze zitten allemaal op hun eigen rotsblokje met hetzelfde lunchpakketje op schoot, allemaal een hoedje op, gezellig te keuvelen. Kijk, dáár wil ik graag even een babbeltje mee maken.

Ik zie dat mijn wandelbuuf ook druk in gesprek is (ik hoor het kan ik beter zeggen, want ze is zo iemand die achter elke zon een lachsalvo plakt…) en zie mijn kans schoon. Ik vertrek zonder iets te zeggen. Helpt niet, ik hoor ze me jnhalen en ze praat alweer tegen me voor ik ze zie. Zij heeft ook slechts een dagrugzakje waar ik met mijn grote juffer over het strand balanceer. Nieuwe kans: splitsing van het pad. Je kunt op de Coastal Path regelmatig de keuze maken tussen bovenlangs over een paadje (soms stukje weg erbij) of onderlangs als het tij het toelaat, over rotsblokken of zand of kiezels. Ik ga bovenlangs en zij onderlangs. Goed opgelost, ze heeft het uiteindelijk door, doeiii! En of je het gelooft of niet, na 10 minuten komt ze me rennend inhalen…hijgend….dat ze toch beter bovenlangs kon gaan. Ik kon alleen nog maar denken: blogmateriaal. Al met al duurde het de eerste dag een paar uur voor ik alleen was met mijn gedachten. Het was een prachtdag.

Het lopen ging goed, verbazend goed. Veel meer remote dan ik had verwacht. Ben niemand meer tegen gekomen. Geen cafeetjes onderweg. Ik heb uiteindelijk bij een strandhuis om drinkwater gevraagd. Drie liter (kilo) extra in de rugzak om de avond en ochtend mee door te komen. Vanaf 13 kilometer uit gaan kijken naar een slaapplaats. Wat een genot is dat, een plekje zoeken in de natuur om je tentje op te zetten. En waarom lopen er niet meer mensen op deze route? Dit maak je in Europa bijna nergens mee, dagenlang bijna niemand tegenkomen én mogen wildkamperen.

Ik ben na dag 1 zeer tevreden en intens gelukkig. Big Thanx to Paul who saved my arse and brought me here!